Çileli yolculuğum-I

Bu yazı, gönlümün, duygularımın, heyecanlarımın, üzüntülerimin, hayal kırıklıklarımın, inanmışlığımın ve adanmışlığımın bir sembolü olmakla beraber, umuyorum ki, 'çok radikal bir AKP'li iken, aklını mı kaybettin, sana ne oldu?' sorusunu ısrarla soran, tüm samimi ya da samimi olmayan tanıdıklarıma, bir cevap niteliğinde olur. Yine umut ediyorum ki, AKP'den rant devşirenlerin haricinde, samimi insanların doğruları görmelerine bir örnek teşkil eder. 
80'li yılların ülkücü camiasının, en hararetli nutuk konuşmalarını yazıp, heyecanla okuyan, insanların milli duygularını körükleyen, yıllar sonra maşa olarak kullanıldığını anlayıp, muhafazakâr yapısı itibariyle son olarak da AKP'ye gönül vermiş, her görüşten yüzlerce kitap okumuş, bilgisine itibar edilen, bir edebiyat öğretmeni olan babanın oğluyum. Ailem, mahallem, köyüm, ilçem ve şehrim tamamen bu çizgiden olan insanlarla dolu ve birçoğunun samimiyetinden de hiçbir şüphem yok. 
Böyle bir çevrede doğup, büyüyüp, başka bir ideolojiyi, fikri, düşünceyi benimsemek çok zor. Ben de bu klişeler arasında yerini alan, yüreğinde vatan, millet, İslam aşkı taşıyan ve bunun en doğru adresi de AKP diye inanan bir insandım. Yıllarca konuşma özelliğimden kaynaklı AKP'nin avam tabakasındaki insanlar içerisinde, sözcüsü, müdafaa edicisi, bilirkişisi, tartışmaların adamı olarak nitelendirilirdim. İnsanların beni böyle bir yere koymaları, kendi bilgisizliklerinden kaynaklı beni bilirkişi kabul etmeleri, bir ego yaratmıştı bende. Kendimi siyaset uzmanı filan zannederdim. Henüz bir BTP'li ile tanışmamıştım çünkü!
AKP'ye gönül vermiş olduğum dönemler içinde, zerre kadar samimiyetsiz, menfaat gözeten, koltuk kapma hevesinde olan biri hiç olmadım. Olanları da kınadım. Böyle imkanlarım ve kullanılmaya müsait olan ticari eylemlerim olmasına rağmen. Buna yüce Allah şahittir.
Bir gün, bir adam geldi. Müşterek dostlar sayesinde tanıştık. Tabi ben kendimce siyaset uzmanı olduğum için, siyasi tartışmalar kaçınılmaz oldu. Her tartışmamız çok hararetli olmaya başladı. Ben her tartışmada kendimi, avazım çıktığınca bağırırken, agresifleşirken bulmaya başladım. O güne kadar kimse ile girdiğim siyasi tartışmadan mağlup duruma düşmemiştim. Bu adam öyle şeylerden bahsediyordu ki, hayatımda ilk defa duyduğum terimler ve içinde tek cümle kuramayacağım bilgilerden bahsediyordu. İinsanın bütün sinir sistemini alt üst eden bir sabrı ve metaneti vardı. Bu hali, beni haklı çıkamadığım tartışmalarımızda daha da agresifleştiriyordu. Kendimi, artık hakaretvari cümleler kurarken ve ondan nefret ederken buluyordum. Savunduğu davayı ve Türkiye'nin tek çaresinin Prof. Dr Haydar Baş olduğunu anlatıyor ve bunu Milli Ekonomi Modeli ile taçlandırıyordu. Uzun bir zaman bu tekerrür edip durdu. Ortak dostlarımızın mekanlarında karşılaşınca, ondan korktuğumu fark ettim. Aslında korkan ben değildim, nefsimdi. Bir gece derin derin düşünürken, kendi içimde bir özeleştiri yapmaya başladım. Bilgisizlikten, cehaletten, kendimi biliyor zannedip, hiçbir şey bilmediğimden, böyle agresifleştiğimi anladım. Bu kadim dostum ve dava arkadaşım BTP Erzurum İl Başkanı Ahmet Demir'dir. Bu beyefendi, bir gün bana dedi ki: "İki tane doğru olmayacağından ya sen haklısın ya da ben haklıyım. Ahirette iki elim yakandadır, ben yanlıştaysam beni düzeltmiyorsan Allah bu vebali senden sorsun. Git araştır, belgelerle bilgilerle gel karşıma. Ya beni ikna et ya da sen ikna ol." Haklı olduğunu düşündüm ve araştırmaya karar verdim. Geçmişte 5 yıl mali müşavirlik yapmış olmam münasebetiyle Milli Ekonomi Modeli'ni incelemeye başladım. Amacın, modelin saçma bir yerini bulup, götürüp önüne koymaktı. Sistemi muhasebeci olmamdan dolayı, normal insanlardan bir tık daha kolay anlama şansım vardı. Modeli okudukça ve yansımasını sosyolojik olarak düşündükçe, içimde bir korku belirdi. Yoksa ben Haydar Baş'çı mı olucam!  Modeli okudukça hayran oldum.
(devamı yarın?)