Mera yoksa hayvan da yok

Bugün hâlâ yurtdışından karkas et, canlı hayvan ithal ediyor ve hayvancılığımız can çekişiyorsa bu sorunların ucunun büyük bir kısmı meraların yok edilmesine dayanmaktadır.
Tarım Bakanlığı tarafından 2015 yılında yayımlanan Kırmızı Et Stratejisi'nde; "Etin daha ucuza üretimi için besicilikte kullanılan kaba yem oranının artırılması gerektiği; meraların ıslahı, geliştirilmesi ve korunmasının kırmızı et üretimi için vazgeçilmez bir şart" olduğu belirtilse de aksi hareket edilerek, meralar sürekli olarak talanın hedefi haline getirildi.
1928 yılında 46 milyon hektar olan mera varlığımız günümüzde 15 milyon hektarın altına düşmüştür. Mera alanları bir yandan sanayiye, turizme, toplu konuta tahsis edilirken öte yandan yurtdışından milyarlarca dolarlık yem hammaddesi ithal edilmektedir.
Son altı yılda canlı sığır, koyun ve keçi ile sığır eti için 6 milyar dolar bedel ödemişiz. Bu politikalarla hayvancılıkta sürdürülebilirlik asla sağlanamaz. Türkiye hayvancılıkta dışa bağımlılıktan kurtulmak istiyorsa meraların tahsis amacı değişikliğini kolaylaştıran düzenlemeler yürürlükten kaldırılmalı, tahsis amacı değişikliği daha zor hale getirilmelidir.
Türkiye'nin her yıl 150-200 bin ton dolayında kırmızı et açığı var. Pekâlâ, et ithal etmeyip, kırmızı eti üretebiliriz.
Bu meyanda Ulusal Kırmızı Et Konseyi (UKON) ve Hacıince Şirketler Grubu Yönetim Kurulu Başkanı Ahmet Hacıince şunları söylüyor: 
"Milyonlarca dönüm otlağımız var. Ette yeterli yerli üretim için tek eksik biraz destek. Destek demek mera demek? Mera konusunda bir şey yapılmıyor. Mera demek ortak kullanım alanı demek? Devletin ormanları korumak için 15 bin silahlı adamı var ama meraları korumak için tek silahlı adamı bulunmuyor! Maalesef Büyükşehir Yasası ile mera alanları rant sahaları oldu! Meralar korunmalı. Merada beslenen hayvan ile çiftlikte kapalı sistemde ot ve yem yiyen hayvanın et maliyeti 1'e 10! Merada hayvancılık, bedava hayvancılık demektir. Eğer elimizde kalan 11 milyon hektarlık merayı tam kapasite kullanabilirsek, kırmızı et ihtiyacımızı ancak karşılarız. Brezilya'da hayvanlar meralara salınıyor, 8 ay sonra toplanıyor. Sıfır maliyet? Etin kilosu 3 dolar? Oysa Türkiye'de hayvancılık genelde kapalı devre sistemde yapılıyor. Bu yöntemle et fiyatları asla düşmez. Etin ucuz olduğu ülkelerde lüks ahır yok? Bizde ahırlar yüksek maliyetli. Mera hayvancılığında doğru dürüst ahıra ihtiyaç yok. Şimdi para ahırlara harcanıyor, hayvan almaya para kalmıyor."
Evet sevgili okurlar akıl için yol bir. Gıda Tarım ve Hayvancılık Bakanlığı; köylüyü, üretici Mehmet ağayı, birlik başkanlarını dinlerse olay kökünden hallolur. Tekrar eski hayvan sayımıza kavuşmamız dünyanın en basit işi.
Dünya ülkeleri bu işi nasıl yapıyor, ihraç edip para kazanıyorlarsa aynı modeli ülkemizde uygulayacağız. İş bu kadar basit.
En basitinden bir Yeni Zelanda örneğine bakarsak; Yeni Zelanda'nın nüfusu sadece 4.5 milyon. Yüzölçümü ise 270 bin kilometrekare. Sığır varlığı 10 milyon, koyun varlığı 28 milyon. Sığır eti üretimi 650 bin ton. Son 6 yılda yaptığı kuzu ihracatı 1.4 milyar dolar civarında. Yeni Zelanda üretiminin yüzde 90'ını ihraç eden bir ülke. 
Türkiye nüfusu 80 milyon, yüzölçümü yaklaşık 800 bin kilometre kare. Sığır varlığı 14 milyon baş. Koyun varlığı 30 milyon baş. Et üretimi 1 milyon ton, süt üretimi 18.6 milyon ton. Hem nüfus hem de alan olarak Türkiye'den çok küçük olan yeni Zelanda hayvancılıkta daha büyük varlığa sahip. Tarım ve hayvancılıkta bir başka örnek olarak Hollanda'yı ve birçok ülkeyi daha gösterebiliriz.
Biz ülke olarak şu haliyle Hollanda, Yeni Zelanda vb'leri, ona, yirmiye katlayacak bir zenginliğe sahibiz ama sadece hazine üzerinde oturmuş dilencilik yapıyoruz ya da yabancılara peşkeş çektiğimiz madenlerde ölüyoruz sevgili okurlar.
Çok çok acı ve sinsi bir sömürgecilik anlayışı iliklerimize kadar işlemiş durumda. Her konuda ama her konuda sö-mü-rü-lü-yo-ruz?
Tek çözüm ve çare gün gibi, güneş gibi ortada: Milli Ekonomi Modeli ve mimarı Prof. Dr. Haydar BAŞ.