Şayet Hüseyin (a.s.) biat etseydi??2

Bir önceki yazımızda izahını yaptığımız iki İslam anlayışından biri olan Emevi uydurması İslami anlayışın, İmam Hüseyin (a.s.)'ın aleyhine kıyam ettiği İslam olduğunu söyledik. İmam Hüseyin (a.s.)'ın savunduğu ve uğrunda her şeyini feda ettiği İslami anlayış ise, asaletini koruyan, tüm insanlara ve âlemlere rahmet olarak gönderilen, insanları zulme, zalime, haksız yollarla servet toplayanlara, kan emicilere ve canavar sultanlara karşı kıyam ettiren İslam'dır. 
Nitekim İmam Hüseyin (a.s.)'ı şöyle anmakta ve şu itirafta bulunmaktayız: "Ey Hüseyin! Biz inanıyoruz ki Allah senin vesilenle toprağı temizledi ve kitabı anlaşılır kıldı?."
Nitekim şöyle nakledilir: 
İmam Hüseyin (a.s.)'ın oğlu İmam Zeynü'l Abidin (a.s.)'dan (Kufe veya Şam'da) düşmanlarından biri şöyle sordu: "Kerbela'da zaferi kim elde etti?" İmam o adama, "Birazdan ezan okunacak, o zaman müezzin ezanı okuduğunda kimin zaferi elde ettiğini anlarsın" dedi. Yani "Ezanda ceddimizin adı ve "Eşhedü enne Muhammeden Resûlullah" sözü geçtiğine göre, demek ki İslam dini zaferi elde etmiştir, Emevi yönetimi değil."
İşte bu (yani İslam'ın ayakta kalma meselesi) Aşura'nın asıl hedeflerinden biriydi. Bu hedefin gerçekleşmesi ile İmam Hüseyin (a.s.)'ın evlatlarından olan dokuz imamdan hiçbiri, kendi dönemdeki sultanların tümünün zalim olmalarına rağmen kanlı bir kıyam hareketi başlatmadılar. Çünkü buna da gerek yoktu. O imamlardan her biri bu mesaja (İslam'a) hizmet etmek için farklı roller üstlenerek hizmet veriyorlardı.
"İmam Hüseyin (a.s.) Yezid'e biat etseydi İslam'ın ve Müslümanların durumu nasıl olurdu?" sorusunu anlayabilmek için bilmemiz gereken iki konudan birincisini bu şekilde öğrendikten sonra gelelim ikincisine. 
İkincisi de şudur:
Deniliyor ki şayet, "Hilafet konusu Allah tarafından Ehl?i Beyt İmamlarına giydirilmiş bir elbise olsaydı, onların takiye, baskı ya da barış adına da olsa bu elbiseyi üzerlerinden çıkarmaları doğru olur muydu?"
Cevabı şudur: Hilafet, biri imamet diğeri de dünyevi sulta olmak üzere iki boyutlu bir makamdır. Hilafetin imamet boyutu (yani insanları irşad etme ?hakka hidayet etme? manevi açıdan kemale eriştirme vs. boyutu) Allah tarafından karar kılınmış bir boyuttur. Diğer bir ifadeyle bu alan, Allah'a ait olan bir alandır.  Kimi peygamber veya imam seçecektir, o iş Allah'a aittir. Nitekim şöyle buyuruyor: "Ey Resul, Rabbinden sana indirileni tebliğ et, bunu yapmaz isen elçilik görevini yerine getirmemiş olursun, Allah seni insanlardan korur." (Maide:67)
Evet, hilafetin bu boyutu (imamet) nübüvvet gibidir ve nübüvvet, sulh ya da terk edilmeye müsait/uygun değildir. İmametin böyle olduğunu söylüyor ve diyoruz ki hadiste Hz. Peygamber (sav) şöyle buyurmuştur: "Hasan ile Hüseyin otursalar da kıyam etseler de imamdırlar." Yani İmam Hasan yöneticilik hususunda sulh da etse imamdır, İmam Hüseyin öldürülse ve başı mızraklara takılsa da imamdır. Ömer b. Hattab ne diyor? "Sorunlu zor bir meseleyle karşılaştığımda, Ebu'l?Hasan'sız (Ali'siz) Allah beni bir gün dahi yaşatmasın."
Sulta'ya (devleti yönetmeye) gelince bu iş, aklın gereği insanların en efdaline aittir. İnsanların en efdali de nebiler, vasiler sonra evliyalar sonra işin ehli olan adil insanlar vb.'dir." Fakat nebilerin tümü yöneticiliğe sahip olamadılar. Evet, Davut ve Süleyman peygamber gibi bazıları melik/kral oldular, Yusuf peygamber gibileri de melik/yöneticilik talebinde bulundular. ("Yusuf (Firavun'a) dedi ki, beni yeryüzü hazinelerinin üzerine yetkili kıl.") (Yusuf: 55) Fakat İsa (a.s.) gibi bazıları da böyle olmadı, işkence gördü.
Bundaki sır şudur; insanlara yönetici olmaktan gaye ilahi mesajı duyurmak ve mukaddes şeriatta yer alan özgürlük, adalet ve insanlık gibi değerleri uygulamaktır. Peygamber veya imam, ilahi mesajı ulaştırmak için ya da ümmete yararlı olmak için yönetime sahip olmaları gerektiği yerde sahip olmuşlardır. Nitekim peygamber Efendimiz, İmam Ali (a.s.) ve İmam Hasan (a.s.) böyle yapmışlardır. Şayet nebi ya da imam, yönetimi terk etmenin veya başka biriyle sulh etmenin Risâlet ve ümmetin yararına gördüklerinde de öyle yapmışlardır.
İslam Peygamberinden (s.a.v.) sonra hem aklen hem de naklen yönetime sahip olması gereken kimseler Ehl?i Beyt imamlarıdır. Aklen bu görevi almalarının nedeni, tarihin de tanıklığına göre onlar insanların en efdalidirler. Naklen görevi almalarına delil ise, Resûlullah (s.a.v.)'in peygamberliğinin ilk günlerinden itibaren İmam Ali (a.s.)'ı kendi yerine vasi/halife ve imam olarak tayin etmesidir. "Yakınlarını korkut.." ( Şura:214) ayeti nazil olduğunda, Resulullah (sav) Ali hakkında: "Benim vasim, vezirim ve kendimden sonraki halifem budur." Demiştir. Peygamberliğinin son günlerinde de; "Bana bir kalem ve kağıt getirin, size öyle bir vasiyet yazayım ki, bundan sonra ebediyete kadar asla sapıklığa düşmeyesiniz.." demiş ve bu olay tarihe "Perşembe günü afeti" olarak kayda geçmiştir. Fakat dünya sevgisi ve saltanat aşkı gözleri kör dilleri sağır etmiştir. Kısacası imamlar, hilafetin imamet boyutunu asla üzerlerinden atmamış, dini ve dünyevi meselelerde halkın sığınağı, örneği, sembolü ve mercii olmuşlardır. Yöneticilik/sulta boyutunu ise, dinin bekası ve ümmetin maslahatı olduklarını gördüklerinde terk etmişlerdir. İmam Ali (a.s.)'ın şu sözü de buna işarettir: "Benim vezir olmam size emir olmamdan daha hayırlıdır."