'Yol Hikayelerim'den

Allah öyle nasip etti, ömrümün çoğu yollarda seyir halinde geçti, Allah fırsat verir ve nasip ederse basıma hazır; "YOL HİKAYELERİM"de de bu yolları ve yollarda yaşadıklarımı, önce Gönüldaşlarıma sonra çoluk-çocuğuma emanet etmek üzere yayınlayacağım.
Bazı olayları; hem hafızamızı diri tutmak, hem millî hafızaya hem de tarihe emanet etmek adına yazıya dökmek gerek diye düşünenlerdenim...
Allah, kişiye yaşamasını salip ettiği olayları eğer Allah'ın yasaklarına ve beşerî yasalara ters değilse paylaşılsın, duyurulsun ve duyan, okuyan ibret alsın diye yaşatır...
"YOL HİKAYELERİM"den kopyaladığım ve paylaşacağım bölüm, aslında önemli bir hadise veya olay değil ama ahlâken nasıl bir çözülme ve çöküntüye muhatap olduğumuza katkı verir diye anlattığım bir ömürlük yol hikayelerimden belki de en önemsizi ama dostları hatırlatmaya ve hatırlamamıza vesile.
Aslında olaydan ziyade, o ânı paylaştığımız Dostları yâd etmek ve tarihe kayıt etmekti kastım Yol Hikayeleri'mi yazarken.
"Zaman, Yitik Zaman'dan bir dilim...
Çalabım nasibimizi Alanya-Çamyuva'ya yazmış...
Azerbaycan yakın tarihinin renkli ve savaşçı simalarından Novruz Hasan BOZALGANLI (Narvuz Emi) da konuklarımızdan.
Türk Edebiyatının Dev Şahsiyetlerinden Çingiz AYTMATOV gelecek ve onu karşılamak üzere hava alanına gidiyoruz..
Arabamda 5 kişiyiz. Direksiyonda cinayetten firâri bir Kardeşimiz...
Diğer dört kişinin içerisinde en ufak-tefek benim. (Ki bendeniz de, 1.85 boy, 90 kilolarda falandım o tarihte).
Acelemiz var! Uçağın inişine kavuşmamız, Aytmatov'u gönlümüzce karşılamamız lazım.
Dolayısıyla bazen hız limitini aşıyoruz.
Epeyce araç sollamışızdır muhakkak ama bir aracı sollamamız, araç sahiplerini incitmişmiş! Sanki bizi hava alanına götüren yolu babaları onlar için özel yapmış edasında dört-beş genç, kafalarına göre biralarını içerek seyrederlerken, biz onları sollamışmışız ve buna hakkımız yokmuş! Direksiyondaki Sebo'dan başka farkında olanımız yok!
Trafik ışıklarında mecburen durduğumuzda, inip aracımızı tekmelemeler falan.
Sollanmaları gençlerin nedense çok ağırına gitmiş ve bizi ısrarla taciz ediyorlar!
Korna çalıyorlar, sellektör yapıyorlar, el-kol hareketleriyle bizim duyamadığımız iltifat(!)lar yağdırıyorlar!
Zaman komada!
Onlara ayıracak 2 dakikamız bile yok ama gençler bizden vazgeçmiyorlar!
Trafik ışıklarında durmak ise başlı-başına ayrı bir işkence!
Direksiyonumuzdaki Sebo, sabırsızlanıyor-homurdanıyor ama dedim ya zamanımız çok kısıtlı, onlara ayıracak 2 dakikamız yok!
Hava alanına çok yaklaşmışız, inen kalkan uçakları izliyoruz ve sanki hangisinde Aytmatov'un olduğunu biliyormuş gibi uçak takip ediyoruz...
Hava alanına girmek üzere son viraja girdiğimizde gençler bir daha yaklaştılar ve artık kaçış yolumuz da yok!
Ya durup orada halleşeceğiz ya da hava alanı sahasında...
Tercihimizi tenha olması hasebiyle orada halleşmekten yana kullandık!
Sağa çekip durduk!
Gençler de heyecanla yolumuzu kesmek istercesine yanlamasına önümüze çektiler araçlarını.
Ve araç sakinleri, karşılıklı olarak inmeye başladık.
18-20 yaşlarında 4 çocuk irisi indi araçtan.
Bizim araçtan ise 1.90'ın epeyce üstünde boyları ve boylarına uygun kilolarıyla iki dev cüsseli savaşçı, aralarında ufak-tefek ben ve şoförümüz Sebo indik.
Gençler bizi görünce, neye uğradıklarını, nasıl bir kayaya tosladıklarını anladılar anlamalarına ama halleşmek üzere durmuş, çok kıymetli zamanımızın belki de en önemli kısmını onlara ayırmıştık!
Biz öfke, diğer aracın çocuk irisi sakinleri korku nöbetlerinde titreşiyoruz.
Çocuk irisi gençlerin korkusunu görünce, öğretmenlikten kazandığım melekem devreye girdi hemen..
- Hadi Arkadaşlar, gidiyoruz!... Dedim...
Sebo, homurdanıp, ağzının içinde bin-bir küfürü peşpeşe sıralasa da çocuk irisi ve aldıkları alkol nedeniyle aslanlaşmış gençleri muhatap almaya gerek görmedim.
Biz yeniden aracımıza binerken çocuk irisi sarhoş gençlerin sevinçleri görülmeliydi.
Aracımız hareket eder etmez, Sebo hariç hepimiz kahkahayı bıraktık.
Sebo;
- Dayı! Niye bırakmadın? Hiç değilse birer tokat vuraydım... Diye hâlâ öfkeli pişmanlık havalarındaydı...
- Hangimiz genç olmadık? Demiştim Sebo'ya hitaben ama hiç birimizin böyle olmadığımızı biliyordum;
- Bu gençler, bu akşam ve hatta ömürleri boyunca; falan tarihte Antalya havaalanı yolunda dev gibi 4-5 adamı korkutup kaçırdık diye övünsünler. Biz onları, onlar bizi tanımıyoruz, ne kaybederiz? Demiştim.
Allah'tan uçağa ve beklediğimiz Konuğumuza vaktinde yetişmiştik!"
* * *
Nereden mi aklıma geldi?
Alanya-Çamyuva "Rüzgârlı Köşk" günlerimizden bir bölümü paylaştığımız bir Dostum aramıştı...
Dertleştik, halleştik ve sohbet arasında bu anı da tazelendi ve Dostumun ısrarlı talebi karşısında anlatmaya ikna oldum.
Telefonlaştığımız Dostum için -bende sıradan da sayılmayan- bu olay çok önemliymiş!
Nedenini hâlâ anlayabilmiş değilim ama dedim ya anlatmaya ikna oldum ve anlattım..
Başta Novruz Hasan BOZALGANLI olmak kaydıyla o günü paylaştığımız Dostlarıma ve onların sayesinde geçmişimi paylaştığım cümle Dostlara selam olsun..
Rabbim; en kısa zamanda "KÂİNAT TÜRK DEVLETİ SEFERİ"mizde, bir kavşakta yollarımızı kesiştirsin duâ ve niyazlarımla...
"OLAMAZ TÜRK'E BAŞ, TÜRK'ÜM DEMEYEN" Vesselâm...
Selâm, sevgi, duâ...