Cennette neye üzülürüz

Merhaba sevgili okuyucular, huzur içindeyiz, gökyüzünde harika bulutlar var, Karacasu yaylasında bir akşamüstü kendimizi dinliyoruz. Yalnızca kuş sesleri sessizliği bozuyor. Allah'ım ağaçlar, çiçekler kuşlar ne güzel yaratılmış, nimetleri saymakla bitirebilir miyiz? Bugün sizlerle ne paylaşsak diye düşünüyorum. Kabristanı ziyaret etme fırsatımız oldu, babam dokuz senedir bizden ayrı toprak içi mekanında yatıyor, memlekete geldikçe onu ziyaret edebiliyoruz. O'nu düşündüğüm zaman hep ağlamak istiyorum, babama söylemek isteyip de söyleyemediğim, babamla paylaşmak isteyip de bir türlü paylaşamadığım pek çok şey var, yalnız çok geç kaldım bunu da biliyorum. "Geldi geçti ömrüm benim / Şol yel esip geçmiş gibi / Hele bana şöyle geldi / Bir göz açıp yummuş gibi" Canımız gövdemize misafir, bunu bildiğimiz halde biz insanlar birbirimize zulüm ediyoruz, birbirimizi kırıyor, incitiyoruz. Birbirimizin kıymetini bilmiyoruz. Ağzımızdan çıkanı kulağımız duymuyor, çünkü ölümü çok az hatırımıza getiriyoruz. Bugün bir mezar taşında "Kalbimde iman / Dilimde Kur'an / Allah'ımı unutmadım" yazıyordu. İnşallah bizler de Rabbimizi unutmayanlardan, sık sık hatırlayabilenlerden olalım.Cennet ehli en çok dünyada Allah'ı anmadan geçirdiği zamanlar için üzülecekmiş diye duymuştum, demek ki cennette bile üzülmek var. Allah'ı (c.c.) az anmanın da bir nifak alameti olduğunu biliyoruz, Allah bizleri bu nifaktan korusun ve muhafaza eylesin diyelim. Bulutların renklerini sizlere nasıl tarif etsem bilmiyorum. Kısacası bu güzelliği tarif etmekten acizim. İnsanoğlu ne kadar aciz bir varlık, hem aynı zamanda ne kadar güçlü bir varlık. İnsan yaratılmışların en şereflisi eğer kendini bilirse ve insan kendini bilmezse aşağıların aşağısı olmaya mahkum. Karacasu'dan bu son yazı bir daha gelmek nasip olur mu olmaz mı bilemiyoruz. Hepiniz Allah'a emanet olunuz. Hoşça kalın...