İki kapılı han

Dünyaya geldiğim anda/Yürüdüm aynı zamanda/İki kapılı bir handa/Gidiyorum gündüz gece...İnsan çocukken soyut düşünemiyor, "Bu adamcağız bu handa ne diye yürüyüp duruyor" diye aklından geçiriyor. Sonra yıllar geçiyor, gerçekten yürüyorsunuz, sular akıyor, rüzgar esiyor, yağmur yağıyor, gök gürlüyor. Bu dörtlüğü bir daha okuyorsunuz, sanki yüreğiniz kanıyor. Çünkü artık kapı nedir, han nedir, yürümek nedir öğreniyorsunuz. Bu han sizin bütün bir hayatınızın özeti oluyor.Kapının birinden girmişsiniz ötekinden çıkacaksınız ama bazen bu yürüyüş öyle zor ki; hiç beklemediğiniz olaylarla yüz yüze gelip, hiç beklemediğiniz insanlarla karşılaşabileceksiniz. Unutmak istemediğiniz fakat unutmak zorunda kalacağınız simalar, işaret parmağını dudağına götürmüş hemşirelerin yirmi dört saat nöbet beklediği, hayatınızın en zor anlarını yaşadığınız koridorlar, ismini asla unutmayacağınız ilaçlar ve resmi işlemler olacak belki...Bu dörtlüğü bir kez daha düşünürken aklıma Irak'ta öksüz ve yetim kalmış yüz binlerce çocuk geldi.Bir şair diyordu ki; "Örselenmiş bir çocukluk/İşte benim bütün hikayem..."İnsan için için üzülüyor, bu çocukların hali ne olacak? Yeme, içme, barınma sorunlarının yanı sıra çok önemli bir sorun var: Onlara kim sevgi verecek, kim başlarını okşayacak, derdini paylaşacak?Bir uzman diyordu ki;"Bizi öldürmeyen darbeler, bize güç verir."İnşallah öyledir.Hem bu çocuklar bu sözün hakikatini kavrayabilmek için kim bilir daha hangi tecrübelerden geçmek zorunda kalacaklar. Hem kavramak yeterli mi? Bunca acıyla dolu hatıraların üzerine ruh sağlığı yerinde bir hayat kurabilecekler mi? Sahi acıya bağışıklık kazanılır mı?İşte iki kapılı handa yürürken karşılaştığımız insan manzaraları, şimdi gel de ağlama, şimdi gel de düşünme...İnsan insan için üzülmeli, insan insan için, hele din kardeşleri için dua etmeli. Vatan, din, namus, bayrak için konuşanlar boşa konuşmuyor. Allah bizlere ayık olmayı, ayık olanlarla birlikte olmayı nasibeylesin.