Kaygı bozukluğu

Dünya üzerinde ne kadar insan varsa bir o kadar da kaygı var. Var oluşun en temel gerçeklerinden biri de kaygı taşımaktır, endişe sahibi olmaktır. Kaygusuz Abdal denen kişinin sadece adını duydum, biliyorum ve lakin kaygısız olmak ne menem bir şeydir bilmiyorum. Sanki hayatımız endişeler üzerine kurulmuş. Hatta hatırlayabiliyorum: kaygı bozukluğu denen önemli bir hastalık var psikiyatri ilminde.
Dünyanın hem kendi etrafında, hem de güneşin çevresinde durmaksızın dönmesi bir kaygı bozukluğu olmasın! Şaka bir yana bugünün ortam ve şartlarında endişesiz olmak neredeyse imkansız görünüyor. Ancak Allah dostları nefsini, kalbini Allah'ın zikri ile doyurmuş insanlarda bir sükunet, bir rahatlık, bir ermişlik görüyoruz. Peki bu insanlar kaygılarını, endişelerini ne yaptılar? Tabii ki Allah'a havale ettiler. Hatta bazı yörelerde şöyle bir deyim var:"Yaradan çeksin kaygımızı" Hani "Korkunun ecele faydası yok" da derler.
Allah'a yeterince güvenebilmek için önce Kendisini tanımamız gerektiğini düşünüyorum. Yaradan'ımızı tanımak için de uzun, engebeli, zor bir yolumuz var, ben şimdi geriye dönüp baktığımda bu yolda yürürken ne kadar çok tökezlediğimi, zorlandığımı görüyorum. Acaba başkaları da böyle mi yaşadılar bu yolculuğu diye düşünüyorum. Artık her olgun insan gibi durulmak, sakinleşmek, ermek istiyoruz. Bunu da kendimizin başarması gerekiyor, fakat nasıl? Cevabını çoğumuz biliyoruz ancak hal olarak yaşayamıyoruz sanki… Duyduğum bir hikayede bir veli insan tevekkülünü, Allah'a olan güvenini denemek için çöllere atmış kendini, açlıktan yürüyemeyecek duruma geldiğinde yere uzanmış beklemeye başlamış;" Allah beni doyuracak mı?" O sırada biraz uzaktan bir kervan geçiyormuş ve onu fark etmişler, bakmışlar hali yok, ağzından beslemişler ve doyurmuşlar bu veli kulu. Böyle hikayeleri anlatmak, duymak güzel de önemli olan kendimiz yaşayalım bu sarsılmaz güven duygusunu, bu tevekkülü, bu ermişliği ne dersiniz?
Kaygılı olmak kolay değil, kaygısız olmaksa imkansız… "Aşıkta keder neyler gam halk-ı cihanındır / Sen yoksun o benlikte hep fehm-i gümanındır."