"Dünya Çocuk Hakları Günü", 20 Kasım'da kutlandı (!).Dünya çocuklarına daha iyi bir yaşam sunmak için hazırlanan "Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi"nin 20 Kasım 1989'da kabul edilerek 193 ülke tarafından da onaylanmasının ardından sözleşmenin kabulü olan tarih, her yıl "Dünya Çocuk Hakları Günü" olarak dünyada ve de Türkiye'de kutlanıyor.OECD'nin (Ekonomik Kalkınma ve İşbirliği Örgütü) 30 ülkeyi karşılaştırarak hazırladığı çocuk raporunda Türkiye son sırada yer aldı; sondan birinciliğin utancını yaşıyoruz. Yetkililere gelince, "Dünya Çocuk Günü"nün, hanımların "kabul günü" kadar kıymet-i harbiyesi yok onlar için. Hep tribünlere oynayan bu takım, vitrin peşinde.Utanç tablosunun dökümü:Çocuklarımızın maruz kaldığı cinsel saldırı, çocuk istismarı, reşit (ergin) olmayan cinsel ilişki, cinsel taciz, aile içi kötü muamele...Ayrıca, yapılan çalışmalar sonucu ortaya çıkan istatistikler, gelişmekte olan ülkelerde yaşları 5-14 arasında olan 250 milyon çocuğun yarısının tam gün çalıştığını belirlemiştir. Bunların % 61'i Asya, 32'si Afrika, 7'si Latin Amerika ülkelerinde tespit edilmiştir. Ülkemizde ise, 6-14 yaş arasındaki 12 milyon çocuktan 4 milyonu aynı durumdadır. üstelik bu çocukların 3 milyonu neredeyse ücretsiz çalıştırılmakta, ancak 1 milyonu ücret alabilmektedir. Sözün özü, çocuk emeği sömürülmektedir.Bir başka sıkıntı, sokakta yaşayan çocukların dramı ve de suç işleyen çocuklar.Sokakta yaşayan çocukların sayısı hızla artmaktadır. Sayıları onbinleri bulan bu çocukların kesin sayısını tam olarak bilen yok...Peki, çocuklar neden suç işliyor?Yapılan araştırmaların sonucuna göre, çocukları suça iten sebepler şöyle:1- Kişiliğe bağlı nedenler, 2- Aile içindeki olumsuzluklar, 3- Okul çevresindeki uyumsuzluklar, kötü arkadaşlar, 4- Ekonomik yaşamdaki olumsuzluklar, 5- Modern yaşamda çoğalan ve hızla değişen ihtiyaçların karşılanamamasının doğurduğu umutsuzluklar, 6- Şiddet içeren her türlü yayınlar ve özellikle de filmler.Sevgili okurlar, bu nedenlerin Milli Eğitim politikası ile ilgili yanı var, adli yönü var...Hükümetin başı, en az üç çocuk, diyorsa da; bu, "saldım çayıra Mevlam kayıra" olayı değildir sadece.İşsizliğin, yoksulluğun ve eğitimsizliğin kıskacındaki çok çocuklu yoksul ailelerinin çoğunun, çocuklarıyla iletişimi ya yetersiz ya da tümüyle kopmuştur. Sonuçta sokaklara suçlu çocuk ihraç eder konuma gelmişlerdir.Bu tabloda Milli Eğitim politikasının yetersizliğinin payı büyük. Hükümet ve öbür yetkililer, çocuk suçluluğu sorununun polisiye önlemlerle çözülebileceği tavır ve tutumu görünümündedir.İşin adli yönünü yokladığımızda, yargı da yetersiz kalmaktadır; Çocuk Mahkemeleri'nde yüzbinlerce dava dosyası bulunmaktadır. "Çocuk Mahkemeleri'nin Kuruluşu, Görev ve Yargılama Usulleri Hakkındaki Kanun", çocuğa uygulanacak yaptırım ve önlemleri sıralamasına rağmen, hiç birinin günümüz ülke koşullarında ayağı yere basmamakta, kağıt üzerinde kalmaktadır. Çocuk, nihayetinde ailesine geri gönderilmekte, bu da, "suç işle de geri gel" anlamına gelmektedir.Sorunun çözümü için, başta çok çocuklu aileler olmak üzere, tüm yoksul ailelerin çocuklarının beslenmelerini ve eğitimlerini destekleyecek bir sistem oluşturulmalı, Milli Eğitim politikasının insan odaklı bir merkeze temellendirilerek buna uygun, yandaş değil, ehliyetli kadrolar oluşturulmalıdır.
