Akşam vaktine tanıklık

Yine bir akşamüstü mahalledeki ceviz ağaçları kendi hallerinde dinleniyorken bir eskici bağırarak yoldan geçiyor. Güneş en güzel ışıklarını bu saatte gönderiyor sanki dünyamıza. Bizimle birlikte akşamın bu en güzel vaktine tanıklık ediyor olmanızı isterdik. Öte yandan kim bilir sizin oralarda akşamlar nasıl oluyor? Mesela bazılarınız güzel beldelerde ikamet ediyor olabilir. Otlatılmaktan dönen hayvanlar ve tarlalarından, bahçelerinden evlerine dönmekte olan insanlar? Kim bilir hangi düşüncelerle evlerinin yolunu tuttular? Belki içlerinden birisi şair olmak istiyordu ve şiirler karalıyordu güzel fakat iddiasız. Bir gün bir şiir kitabının olacağını hayal ediyordu belki. Belki bunların hiçbiri gerçekten yaşanmadı fakat biz böyle bir hayal kurduk. Vakit öyle bir demdeki hayal kurmamak elde değil. Şimdi yazıya nasıl devam etmem gerektiğini kestiremiyorum, Rabbimden yardım isteyeceğim.

"Bilemezsin, gözyaşların ağartır mı günah karasınıKalbini de yıkar mı gözlerin gibi, bilemezsin?"

Yıllar önce yazdığım bir şiirden iki satır, yazmaya başladığım ilk günleri bana hatırlattı. Aslında yazmaya tıp fakültesinin o zor günlerinde başlamıştım. Kendi halinde, kısa ve düz yazılar? Fakat hepsi de dertliydi, dermansızdı, sorunluydu. Bazen kendime sorarım: 4-5 yıl tıp fakültesinde dirsek çürütmenin hikmeti neydi? Elbette bir hikmet söz konusuydu; insanın anatomisi, fizyolojisi, biyokimyası, embriyolojisi ile ne kadar karmaşık, olağanüstü ve harika bir varlık olduğunu öğrenme fırsatı oldu. Böylece zübde-i alem olan insanı en güzel biçimde tanıyabilmek, deneylerle, mikroskopla, kadavra çalışmaları ile mümkün oldu. Herhalde maneviyat tarafımız biraz eksik kaldı ki; çok güzel insanlarla tanıştık ve tasavvuf denen güzellikle karşılaştık. Yaşanan hiçbir şey boşuna değil.