Hayat memat

Ölüm hak, ölüm gerçek... Her insan hayatının bir döneminde belki bir dönemecinde bu hakikatle yüz yüze geliyor. 

Benim ölümle yakından tanışmam anneannemin vefatı ile oldu. Yeşil örtüye sarılı tabutunu görünce gözyaşlarımı tutamadım. O yeşil örtüde ayrılık, hüzün ve hasret vardı. 

İnsanoğlunun dünyaya gelişi: "Ben gizli bir hazine idim. Bilinmeyi murat ettim ve insanı halk ettim." Kudsi hadisi ile açıklanıyor. Her insan kemale ermek için doğuyor; iyi, kötü, tatlı, acı hatıralarda tekâmül ediyor. Bunu bilinçli olarak yaşamak var, bir de gaflet ile...

Mevlana Celaleddin Rumi bir beytinde: "Hamdım, piştim, yandım" buyuruyor. Fakat dikkat edin "oldum" demiyor. Zaten "artık oldum " dediğimiz anda hemen sınanıyoruz. Ve çoğu zaman da henüz olamadığımızı fark ediyoruz. İşte böyle garip, işte böyle ilginç bir şey yaşamak...

Resûlullah (s.a.a) Efendimiz her gün yetmiş bin hicap aşar ve bir önceki hali için tövbe edermiş. "Bile yazdım adın ile adımı" ilahi hitabına mazhar olmuş. Kendisi için on sekiz bin âlemin yaratıldığı en güzel insan... "Sen olmasaydın, Sen olmasaydın Habibim, âlemleri yaratmazdım." Öyle bir resulün ahir zamandaki bağlılarıyız. Ve tekâmül için yolumuz ne kadar uzun ve engebeli ise onları aşmak için gönlümüzde o kadar istek ve o kadar yaşama sevincine sahip olmak gerekiyor. 

Sahi... Yaşadığınız için sevinçli misiniz? Hatalarınızdan ötürü kendinizi affedebildiniz mi? Ya sizi üzenleri, kıranları bağışlayabildiniz mi? Her geçen gün olgunluğunuz artıyor mu? "İnsanları seveceksin " cümlesine katılıyor musunuz? Her şeye rağmen "çok şükür, buna da şükür!" diyebiliyor musunuz? 

"İman ederseniz ve şükrederseniz Allah size niye azap etsin."