‘Ben’ farklılıklarından ‘biz’ zenginliğine kavuşmak (1)

Günümüz insanı cep telefonu, tablet ve bilgisayardan vaz geçemiyor, neredeyse onlarsız bir adım dahi atamıyor. Hayatımızın olmazsa olmazı oldular gibi. Bu pandemi döneminde internet ve bu çok amaçlı dijital cihazlar eğitimden, bankacılığa, market alışverişine kadar pek çok alanda hayatımızı kolaylaştırdılar mı? Kolaylaştırdılar. 

Kapitalist sistemin amacına daha çok hizmet eden bu dijital oyuncaklar yediden yetmişe herkesin elinde. İnsanların çoğu bu oyuncakların kontrolüne girerek, kendilerini teslim ederek çağımızda farklı bir esaretin, köleliğin hikâyesini yazıyorlar. Bu köleliği dijital kölelik veya sanal esaret olarak adlandırabiliriz. Bu kölelik ve esaretin bir sonucu olarak insanlar birbirinden uzaklaşıp, sanal âleme yelken açarak huzuru, mutluluğu, oralarda aramaya başlıyor. Sanal âlemi gerçek hayata tercih ediyorlar.

Sanal âlemin gerçek hayata tercih edilmesi aslında insanın kalabalıklar içerisindeki yalnız kalmasının, yapayalnızlığının, bir yardım çığlığı, imdat çağrısı, bir alarm durumu şeklinde de anlamak ve okumak da mümkün. Şimdi İnsanlığın bu duruma düşmesinin başlıca nedenlerini irdelemeye çalışalım. 

Peşinen şunu ifade edelim ki Kapitalizm insana, insanlığa aykırı bir sistemdir. Kapitalizm, bugün toplumlarda yaşanılan pek çok sosyal ve ekonomik şiddetin temel nedenidir. Kapitalizmin ve buna bağlı olarak modernizmin sistem olarak ayakta kalması, ancak ve ancak insanın yalnızlaştırılması ile mümkündür. 

Yalnızlığın pek çok çeşidi var ama en önemlisi ekonomik yalnızlıktır, yani açlığın, yoksulluğun, çaresizliğin mahkûm ettiği yalnızlık. Yalnız kalan insan Kapitalist sistemde ayakta kalmak için, yaşamak için paraya mahkûm olur. Adeta para her türlü değerin önüne geçirilir. Çok yanlış olmasına rağmen "Kaç paralık adamsın" yargısı toplumda genel geçer bir değer yargısı olur. Bu değer yargısı da adeta pirana balığı gibi milli, manevi bütün değer yargılarını yiyip bitirebilir. 

Bu sistemdeki para, paranın para ile satıldığı faizli paradır. Bu münasebetle Kapitalist sistemde bizde toplum olarak inancımız gereği kabul edilen, hasbilik anlayışıyla yapılan, yardımlaşma yoktur. Bu sistemde yardımlaşma yok mu? Elbette var. Ancak bizim irfan geleneğinden gelen oradan beslenen bir yardımlaşmadan söz edemeyiz. Kapitalist sistemin yardımlaşması, bankalar eliyle faizli para satışıyla, insanların ocağına incir ağacı dikilerek, insanları ezerek, perişan ederek yapılır.

Kapitalizm diyor ki kimse kimseye yardım etmesin, benim mabedim olan bankaya gelin ben size A'dan Z'ye her türlü ihtiyacınızı görecek, ihtiyaç kredisini size güle, güle veririm ama misli ile faiziyle ağlata ağlata, süründüre, süründüre sizden alırım. Bizim gibi toplumlarda da tam da kıyametler bundan sonra kopuyor. Çekilen krediler ödenemiyor. Arkasından icralar, iflaslar, boşanmalar, cinayetler vs. Bu sistemde yalnız kalan insan artık kapitalizmin her şekilde oynayabildiği bir oyuncağı haline geliyor. Çünkü artık iradesi ipotek altına girmiş olan insan, özgürlüğünü kaybetmiştir.

Kapitalist sistemin ayakta kalmasının bir diğer yolu da toplumların ve onlara ait olan yeraltı, yerüstü zenginlik kaynaklarını, bir asalak gibi sömürmesine bağlıdır. Bu sömürü anlayışıyla, bu asalak zihniyetler İnsanlığı perişan ettiler, insanlığı insanlıktan çıkardılar. Dünyayı tabiri caizse bir açık hava tımarhanesine çevirdiler.

Bencilliği, hazcılığı insanlığa bir medeniyetmiş gibi anlattılar ve bunu dayattılar. Bunun sonucunda da dünyayı narsizim pandemisi, hedonizm illeti sardı. Milletlerin, toplumların tüm değerlerini alt üst eden bu kapitalist emperyalist düzen, toplumların ve insanların kimyasını bozdu. Nesli bozdular. İnsanoğlunun yaşam kaynağı olan, sağlıklı beslenmesinin temeli olan tohumları bozdular. Toprağı, denizi, havayı, suyu, kirlettiler. Değerleri, insanı, insanlığı bitirip; aileleri ve milletleri dağıttılar. İnsanlık bir avuç kapitaliste, emperyaliste teslim edildi.

Batı ve onun ürünü olan kapitalizm var olmayı dünyevileşerek, haz ve bencilik peşinde koşarak, yaratıcı yokmuş gibi yaşamada arıyor. Bu anlayışı da bütün dünyaya dayatıyorlar. Bu hal bu milletin inancına, ahlakına, kültürüne taban tabana zıt bir durum. Bizim millet olarak insan anlayışımızın temelinde, felsefesin de yardımlaşma, hoşgörü, infak, hasbilik anlayışı, düşenin elinden tutmak, insanı ağlatmamak, ağlayanın gözyaşını silmek, merhamet, adalet, hukuk var, helal var, haram var.

Hakka itaat var. Hak sırrını sabırla aramak var. Gönül ehli olmak var, gönül ordusunun bir ferdi olmak var. Yüce gönüllü olmak var. İnsanın ve insanlığın bir gönülle, bir gönül ehliyle birlikte olunca yüceleceğini bilmek var. Bu yüceliğin yolunun 'ben' olmaktan değil 'biz' olmaktan geçtiğini bilmek var. Yani toplum içinde benlik yok Biz olmak şuuru var.

Bizim bu insan anlayışımızın, medeniyet anlayışımızın sonucu olarak, toplumsal yapımızın temeli "ÖNCE İNSAN" felsefesi ile şekillendirildi. Hatta "İNSANI YAŞAT Kİ DEVLET YAŞASIN" anlayışı ile bu millet nice başarı hikâyeleri yazdı, nice badireleri yüzünün akıyla atlattı. Bizim inanç ve irfanımızda farklılıklar bir ayrılık unsuru olarak görülmez. Farklılıklar aslında birer zenginlik olarak, birer rahmet olarak algılanır. Bu farklılıklardan ortak bir paydada buluşularak 'biz' olunmuştur. 

Ben farklılıklarından biz olmayı başarmış bir milletiz. Farklılıkların ortak bir ülküde, inançta, irfanda, birleşmesinden doğan bu BİZ zenginliğinin, medeniyetinin, vücut bulmuş halinin adı Türk Milletidir. Bu ruha sahip olunduğun da hariçten gelen, yabandan gelen bütün rüzgârlar, hamleler boşa çıkacaktır. Bu ruh tarihin derinliklerinden gelen bir bilinç ve mesuliyetle şöyle haykıracak; "NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE "  

(Devam edecek…)