Gençliğin hastalığı mesuliyetsizlik midir?

Asrımızda, biz, insanla uğraşmak, insanın bizatihi kendisiyle meşgul olmak yerine, hep insanın dış tabiatında mevcut olan varlıklarla meşgul olduk... Bunun adına teknik dedik, teknoloji dedik, sanat dedik, eğitim dedik, ziraat dedik, ormancılık dedik, tarım dedik vs; hep, insanın dışında mevcut olan realiteyle, malzemeyle uğraştık. Bir bakıma insanı, biz, yalnız bıraktık. İnsan, bir başına yalnız kaldı. Yani, bir noktada insan kendinden kopunca ki, onun da tedaviye ihtiyacı var, gıdaya ihtiyacı var; bu açlık, bu gıdasızlık, onda birtakım hastalıklara sebep oldu. Kendi kendini tanıyamadı. Ne olduğunu bilemedi. O zaman onda, bir "adam sende, boş ver" devri başladı. Ben psikolog değilim. Ama görebildiğim kadarıyla en yakınlarımdan olaya baktım. Çocuğa, delikanlıya bakıyorsun. Zekası fevkalade. Hafızası fevkalade. Kavrama kabiliyeti fevkalade. Ama ondan bir netice alamıyorsun. Bir iş veriyorsun, neticesi sıfır. Bir örnek vereyim; bir delikanlı düşünün, yarın imtihanı var. Matematikten işte belli iki-üç tane konu vardır. "Şuraya çalış bakalım. Ben seni bir saat sonra imtihan edeceğim" diyorsunuz. Bir saat sonra huzurunuza alıyorsunuz. Bir saat çalışmış olmasına rağmen, mevcut olan konular içerisinden en azından bir tanesini yapmış olması lazım. Ama bir satırını bile okumamış. Ne kitabın başından kalkmış, ne bir başka yere gitmiş. Kitaba bakıyor. Ama kendisi bir başka alemde seyrediyor. "Yavrum! Niye böyle yapıyorsun? Oysa senin kafan çalışıyor" diyorsun. Bu tip insanların zeka seviyelerini test ettim. Müthiş bir zekaları vardır. Onu devreye koymanın da birtakım metotları var. O metotlarla giriyorsun, bir saatte yaptıramadığın bir sayfayı, 20 dakikada 20 sayfa olarak yapıyor. O zaman diyorsun ki,"Demek ki bu tip insanlarda, bu modellerde bir rahatsızlık var. Bir hastalık var." Dünyaya boş vermiş. Okumaya boş vermiş. Her türlü imkanı önüne sermenize rağmen netice alamıyorsunuz. Bu öyle bir hastalık ki kendini hiçbir şeyden mesul kabul etmiyor".