Mutfak masasında ilham çağırmaya devam... Allah'ım şu karşımdaki duvar neler anlatmakta, üzgün müdür, solgun mudur, yorgun mudur, neşeli midir, hamdeder mi, şükreder mi, istesek bize arkadaş olur mu? Bu duvara saygı duyuyorum, bize güzellikler ilham ettiği geceler oldu, birbirimizi daha iyi tanıdık, ondan herhangi bir duvarmış gibi bahsedemem. Diyorlar ki; otobüste kısa bir yolculuk da olsa, birlikte oturduğunuz insanla yaptığınız ya da yapmadığınız sohbet nedeniyle sorumlusunuz. Gerçekten öyle mi? Ya Allah'ı (cc) anmadan bir kez olsun hatırlamadan geçirdiğimiz günler-anlar... onların hesabı nasıl verilir... Bir dilde hatırlamak var, bir de gönülde... Mesela günah işlemekten korkuyorsanız o sırada ister istemez Allah'ı anıyorsun demektir ama bir de "aşk ile anmak, hatırlamak" var, bu aşk herşeyi kendi rengine boyuyor. Aşık olan O'ndan başkasını göremiyor, evet aşık olan O'nun tecellileri ile dolu olan bir başka alemde yaşıyor. Aşık olan kişi O'ndan gelen cefaya "Hoş geldin, sefa geldin", "Çok şükür ki Rabb'im de beni anıyor ki bu sıkıntıyı bana verdi" diye düşünüyor. Hem cefayı hem sefayı yolda ilerlemek için bir vasıta olarak kullanıyor. Yani Allah'ın izniyle her zaman kârda. Bazan sabrederek kâr ediyor, bazen şükrederek... Gönül gözü açılınca gaflet hali gider, görebilmenin verdiği ferahlık gelirmiş. Gönül gözünü açabilmek için de Allah'ı (cc) çokça anmak gerekirmiş. Dua edelim de bize de nasip olsun... Bize hatırlattıklarına bakılırsa bu duvar öylesine bir duvar değil, insan eğer sohbet etmek bir kaç kelam etmek isterse kendini sessizce dinleyecek bir nesne bulabilir; lakin, candan bir dost ile sohbetin yerini tutabilir mi ki... Aslında biz sizin gönülleriniz ile sohbet ettik, farkındasınız. Allah (cc) bizleri "malayani" den yani boş sözlerden ve davranışlardan uzak eylesin. Her zaman ya sabrederek ya da şükrederek karda olanlardan eylesin, günlerimizi hayırla ve bereketli eylesin.
