İstanbul'u ve Kıbrıs'ı sevmek imandandır

Bana göre Hz. Muhammet'in (as) en büyük iki mucizesi, en büyük en kalıcı mucizesi demek daha doğru, İstanbul ve Kıbrıs hakkında ifade buyurduğu "fethi teşvik" muhtevalı hadis-i şeriflerdir.

Bizim inancımızda ne Yahudilik ne de Hıristiyanlık gibi bir "arz-i mev'ut/Tanrının vaadettiği toprak parçası" yoktur ama, Rahmet ve şefaat peygamberi alehisselatü vesselam efendimizin arz-ı matlubu/İslam coğrafyasına katılmasını arzı ettiği yerler vardır. İşte bunlardan ikisi İstanbul ve Kıbrıs'tır.

Bu konuda birkaç makale yazmayı niyet ederek, İcmal Dergisi'nin 20. sayısından değerli dostum A. Faik Nabi imzasıyla çıkan Kıbrıs'ın fethiyle ilgili yazıyı sunarak başlamak istedim.

Ola ki, "Kavanozda kurbağa/gel beri Şaban ağa" türü çok önemli konular yüzünden İcmal'de çıkan bu yazıyı okumamış olabilirsiniz diye düşündüm de...

"Kıbrıs'ın manevi sahibi ilk deniz şehidi sahabiyye...

Hala Sultan ya da Ümmü Haram binti Milhân. Ümmü Haram Binti Milhân (radıyallahu anhâ), Hz. Enes'in muhterem annesi Ümmü Süleym'in kızkardeşidir. Ashâb'ın büyüklerinden olan Ubâde bin Sâmit'in (ra) zevcesidir.

Alemlerin Efendisi (as), savaş zamanları dışında hemen her Cumartesi günü, Kuba Mescidi'ne gider; Medine'ye hicretinin o ilk günlerini ve ilk heyecanını hatırlayarak İslam'ın bu ilk mescidini adeta hafızalarda yaşatırdı.

Cumartesi günleri bu tarihi mescide giderken yolunun üzerinde bulunan Ümmü Haram'ın evine uğrar, Allah ve Resulü'ne gönülden bağlı bulunan bu mü'mine ananın hazırladığı yemeği yer, ona dua edip öylece ayrılırdı. Ümmü Haram için bundan daha üstün bir şeref yoktu. Cumartesi günlerini iple çeker; günün aydınlığıyla kapısının önüne çıkar, yüzünü Medine tarafına çevirerek Rahmet Peygamberinin gelmesini beklerdi. Resulüllah'ın gelemediği haftalarda Ümmü Haram'ın canı sıkılır, kalbi daralır ve sanki her şeyini kaybetmiş gibi olurdu. Muhterem kocası Ubade bin Samit (ra), O'nun çok üzüldüğünü görünce teselli etmeye çalışır, hiç olmasa onun selamını Resulüllah'a ulaştırmakla bir rahmet ve ferahlık havası meydana getirirdi.

Bir Cumartesi, yine Resulüllah (as) Kuba Mescidi'ne gitmek üzere Ümmü Haram'ın evine uğramıştı. O, Resulüllah'ın geleceğini düşünerek evinde ne varsa onu hazırlamıştı. Gereken ikramını yaptıktan sonra Efendimize bir şekerleme hali geldi. Bir kaç dakikalık bu şekerlemeden sonra başını tebessümle kaldırdı. Onun bir şeye çok memnun kaldığını fark eden Ümmü Haram sordu:

- Ey Allah'ın resulü, tebessüm ederek uyandınız, bunun bir sebebi olsa gerek?

Resulüllah (as) Efendimiz şu cevabı verdi:

- Ey Ümmü Haram! Ümmetimden Allah yolunda gaza eden bir cemaat bana arz edildi, gemilere binip deniz üzerinde muhteşem sultanlar gibi hareket ettiklerini gördüm.

Bunun üzerine gazi ve şehidlik mertebelerine gönül veren, bu olgun ana, fırsatı ganimet bilerek dedi ki:

- Ey Allah'ın Peygamberi! Dua buyurun da Allah beni de onların arasında bulundursun. Kendisine çok saygı beslediği bu ananın isteğini reddetmedi ve ellerini kaldırarak: "Ya Rab! O deniz gazasına katılanlar arasında Ümmü Haram da bulunsun!..." diyerek dua etti ve sonra tekrar uyukladı ve aynı tebessümle gözlerini açtı. Ümmü Haram yine sordu:

- Ya Resulüllah! Uyukladıktan sonra gülerek uyandınız, sebebi ne olsa acep?

Buyurdu ki:

- Ümmetimden bir topluluk Allah yolunda gaza ederken bana arz olundu. Gemilere binip deniz üzerinde sultanlar gibi yol alıyorlardı.

- Dua buyurun, Allah beni de onlardan biri eylesin, diyerek içten gelen arzusunu tekrarlayınca; Resulüllah (as) Efendimiz ona:

- Hayır, ey Ümmü Haram! Sen ilk gördüğüm toplulukla birlikte bulunacaksın.

Deniz savaşının ilkine katılma isteğinin kabul olunduğunu böylece öğrenen Ümmü Haram'ın sevincine diyecek yoktu. Cenab-ı Hakk'ın ona bir çok lütufları olmuştu; küfürden kurtulup İslam saadetine erişmişti. Resulüllah Efendimizin iltifatına mazhar olmuştu.

Ubade bin Samit gibi kadri yüce bir sahabiyle evlenmişti. Ayrıca Resulüllah'ın gelip konakladığı ve yemeğini yediği uğurlu bir ev sahibesi payesine nail olmuştu. Kala kala bir şehidlik mertebesi vardı; ona da Resulüllah'ın duası sayesinde kapı açmıştı. Artık O'ndan daha bahtiyarı kim vardı?

Yıllar birbirini kovaladı, derken Hz. Osman devrinde Kıbrıs üzerine bir fetih ordusu gönderildi. Ümmü Haram da bu ordunun arasında Resulüllah Efendimizin bir hatırası olarak bulunuyor, askere moral veriyor, ilahi nusratın mü'minlere yönelmesine vesile olarak bulunuyordu.

İslam ordusu, Peygamber sohbetinde bulunan bahtiyarlarla birlikte Kıbrıs'ı kuşattı. Çetin bir mücadeleden sonra çıkarma yapıldı, bu arada Ümmü Haram da karaya çıkan İslam mücahidleriyle birlikte ilerlemek isterken katırının ayağının sürçmesi sonucu düşüp şehidlik mertebesine erişti. Böylece Müslümanlar, Kıbrıs'a önce manevi alanda sahip oldular. Ümmü Haram gibi Peygamber arkadaşı bir hanımın mübarek cesedini oraya gömmekle ilk fethi yapmış sayıldılar. Bugün hâlâ bu mübarek sahabiyye, Kıbrıs'ın ilk manevi sahibesi olarak Kıbrıs'ın bağrında tapu gibi durmaktadır.