Bir yanlış değerlendirmeyi tashih-1

(Okuyacağınız aşağıdaki makale, Veli Ulutürk'ün Kur'an'da ehl-i Kitap" isimli kitabından alınmıştır. İnsan Yayınları, İst. 1996, s.68-72) 

Kur'a-ı Kerim'deki şu ayet-i kerimelere dayanarak, Ehl-i kitabın Hz. Muhammed (sav) ve onun getirdiği dine inanmadan da kurtuluşa erip cennetliklerden olacaklarını iddia edenler olmuştur. 

Önce o ayetleri görelim: 

a–"Şüphesiz iman edenler; Yahudiler, Hristiyanlar ve Sabiiler, bunlardan kim ki Allah'a ve ahiret gününe inanır, iyi bir iş yaparsa elbette onlara Rabbleri katında mükafaatları vardır. Onlara korku yoktur ve onlar üzülmeyeceklerdir." (Bakara, 2/62). b–"İman edenler, Yahudiler, Sabiiler ve Hristiyanlar'dan) Allah'a ve ahiret gününe inanıp salih amel işleyenlere korku yoktur ve onlar üzülmeyeceklerdir de" (Maide, 5/69). c–"Mümin olanlar, Yahudi olanlar, Sabiiler,Hristiyanlar, Mecusiler ve Müşrik olanlar (yok mu), şüphesiz Allah kıyamet günü bunlar arasındaki hükmünü verecek (haklıyı haksızı ayıracaktır). Şüphesiz ki Allah herşeyi görmektedir" (Hacc, 22/17). 

İddia sahipleri, bu ayetlerde sayılan din mensuplarının başında iman edenlerin de sayıldığına ve iman esası olarak da sadece Allah'a ve ahiret gününe imanın zikredildiğine dayanarak mezkur hükümlerine ulaşıyorlar. Bugün bir kerre ehl-i kitap içerisinde Allah'a şirksiz, ahirete şeksiz inananların bulunduğunu iddia etmek çok zordur. Yukarıdan beri gördüğümüz ayetler ışığında verdiğimiz izahlardan Hristiyanların teslis akidesini kabul etmekle şirke düştüklerini belirtmiştik. Yahudilerin ise yine, Uzeyr Allah'ın oğludur demeleri ve ahirete olan inançlarının kıt oluşu ve daha başka Allah'a yakışmayan iddialarda bulunmalarıyla kafir damgasını yine Kur'an-ı Kerim'den yediklerini söylemiştik... Koyu bir mataryalist hayat yaşarlar. Ahiret hesabını hiç düşünmezler. Bunun içindir ki, Cenab–ı Hak onlar hakkında "Allah'ı layıkıyla takdir edemediler )(Onun gereği gibi bilemediler) (...)" (En'am, 6/91; Zümer, 39/67) buyurmuştur. 

Yani Allah'a şirksiz ve şanına layık bir imanı ve şeksiz yani yakıni bir ahiret inancını da insanlığa öğretecek olan ancak ve ancak Hz. Muhammed'in (saa) getirdiği İslamiyet'tir. Başka hiç bir din uluhiyyeti ve ahiret inancını Cenab-ı Hakk'ın istediği ve razı olduğu şekilde tanıtamamıştır. 

İkinci bir husus; Kur'an-ı Kerim'de iman konusuna temas eden ayetlerin iddia sahiplerinin öne sürdükleri yukarıda ayetlerden ibaret olmadığıdır. Halbuki bir konuda doğru bir karara varmak için o konuyla ilgili bütün ayetleri ve sahih hadisleri bir arada mütalaa ve mülahaza etmek gerekir. Çünkü İslam'ın Ehl-i Sünnet'e göre imanın altı esası vardır(*). Bunların bir kısmı bu ayetlere dahil olmakla birlikte öteki esaslar, konuyla ilgili diğer ayetlerle birlikte, (bkz. Bakara, 2/4–5, 285) sahih hadislerden çıkarılmaktadır. (bkz. Buharî, İman, 37). Yani bir konu değişik ayetlerde geçebilir. Aynı konunun bir kısmı bazı ayetlerde zikredilirken diğer bir kısmı başka başka ayetlerde yer alabilir. İşte Selef-i Salihin, müçtehid imamlar ve alimler, bu iki kitap ve Sünnet kaynağından istifa ederek İslami esasları tesbit etmiş ve meseleleri çözüme kavuşturmuşlardır. İmanın esasları da böyle tesbit edilmiştir. Mesela şu ayette imanın başka bazı rükünleri zikredilir; "(...) Kim Allah'ı meleklerini, kitaplarını peygamberlerini ve ahiret gününü inkar ederse tam manasıyla sapıtmıştır" (Nisa, 4/136). 

Bir veya iki ayeti ele alıp diğerlerini görmezden gelmek insanı daima yanlış hüküm vermeye götürebilir. Sonra bu konular, İslam'da çoktan halledilmiş, tesbit edilmiş ve ortay şüphe, tartışma, ihtilaf çıkarmak bilmem ki kıyametin başka bir alemati midir? Kaldı ki, mütefessir de dahi hiç bir alim, mezkur ayetlerden, imanın ve kurtuluşun Allah'a ve ahiret gününe imandan ibaret olduğunu söylememişlerdi. Allah'a ve ahiret gününe imanın bu ayette özellikle vurgulanması, Allah Teala'nın bilgisinden hiç bir şeyin kaçamayacağını, insanların ahiret günündeki hesap ve sorumluluklarını hatırlatmak içindir. Nitekim bu ayetlerde iman belirtildikten sonra insanların yapacakları işlere önem vermeleri istenmektedir. Geçen iddiaya dayanak kabul edilen bu ayetlerin tahliline gelince; Yahudiler, Hristiyanlar, Sabiiler, Mecusiler ve müşrikler gibi din mensuplarının başında iman edenlerin zikredilmesi, her şeyden önce, müminlerin bir hak gurubu, inkar edenlerin de diğer batıl gurubları teşkil ettiklerini ifade eder. Yani bu inkarcı din mensubu sınıflar mümin olan ve başta zikredilen guruba mukabil olarak zikredilmişlerdir. (Devam edecek...)