Bazı ilahilerin bizi cûşa getirip ağlattığı bir gerçektir. İnsanoğlu bir gariptir, ağlayışındaki nedenlerin çeşitliliği nedeniyle. Bir düşünsenize, üzülsek ağlarız, sevinsek ağlarız, coşku duysak yine ağlarız. Duyguların cûşa gelişidir ağlamak ve ben ağlamanın ruh sağlığına olumlu etkiler yaptığı düşüncesindeyim.Düşünüyorum, çocukken nelere ağlardım diye. Gözümde canlanan ilk hatıra en yakın arkadaşımızın anneannesinin ölümü idi. Lütfiye Hanım teyze, beyaz başörtülü, namazında, niyazında, ağırbaşlı, sevimli bir insandı. Bir gün bu dünyanın acılarını ve kederlerini ardında bırakıp dönüşü olmayan bir yolculuğa çıktı. Ve biz Ahsen'le ikimiz onu bir daha göremeyecek olmanın acısıyla hüngür hüngür ağladık. Ölüm ne gariptir, bir daha göremeyecek olmanın acısı ne kadar içe işleyicidir. Hele gerçekten mümin olmaya çalışan bir insanın ölümü kayıptır, acı kayıptır.Şimdi en çok neye ağlamak isterdin diye sorsalar: "Bir gün Medine'de Ravza'sına varıp, O Güzel Peygamberin huzurunda olmak için ağlamak isterdim" derim. Ümmetinin yüzleri teker teker O (sav)'e belletilmiş, beni de tanıyacağını umarım. Hayat, acıları ve sevinçleri ile kaim, O sevgili peygamber, hüzün peygamberi, mutlaka bizim acılarımıza da aşinadır. Biz de biliriz O'nun bu aşinalığını ve bu yüzden belki de daha bir coşku ile ağlarız. Hani olur ki O bizi bilir ve sever, çünkü biz de O'nu (sav) sevmekteyiz. Umut dünyası işte. O güzel insanın yakınında olmak, gözyaşları ile O'na salat-ü selam getirmek, cûşa gelmek, coşkuyla ağlamak isterdim.Sevgili Peygamberim, hayatta en zoru ve fakat en güzeli razı olmak ve razı olunmak imiş, Rabbim bize de nasib eylesin, böylece iyi kullarının arasına, dünyadayken de cennete girelim.Merhaba sevgili okuyucular, hayattaki en güzel teselli Hz. Muhammed Mustafa'nın sevdiklerinden olabilme umudu, O'na benzeyebilme çabasıdır. O'nu sevmek dertlere devadır, sadra şifadır, gönüllere sefadır. Şükürler olsun O'nu tanıdığımız için, O'nu sevdiğimiz için.Allah (cc) layıkı ile sevmeyi nasib eylesin.
