Dünyalara değişmem…

“Bir tek seni dünyalara değişmem…” Radyoterapinin nimetlerinden faydalanmaya devam ediyoruz. Yazının mutfağında soğuk bir gecenin içindeyiz. Tarifi zor duygular bizi bizden alıp götürüyor nereye? Çok uzaklara mesela kuzeyde bir yerlere, hani bazen kapı çalınır en sevdiğiniz insanı karşınızda bulacağınızı umut eder, heyecanla açarsınız kapıyı, böyle bir ihtimalin olmadığını ya da yaklaşık yüzde 0.1 olduğunu bildiğiniz halde…
Bilmek güzel şeydir. “Hiç bilenlerle bilmeyenler bir olur mu?” Bilmek yeni bir şeyler keşfetmek için gerekli olan ön hazırlıktır yani temeldir. Yanınızdaki bir insandan biraz fazla bilgiye sahipseniz ondan bazı açılardan üstünsünüzdür. Çünkü bilgi insanı her zaman “bilge” kılmasa da çoğunlukla bilgili kılar. Yalnız arif olmak için bilginin yanında irfan da gereklidir derler.
Neredeydik nerelere geldik, yazıyı okumaya devam ediyorsunuz ve ilk paragrafın devamını bekliyorsunuz yani biz öyle tahmin ediyoruz lakin düşünce akışı bazen öyle hızlı oluyor ki, paragraflar arasındaki bağlantıyı kurabilmek zorlaşıyor. Zaman ve yaşadığınız tecrübeler bir insanı sizin için çok özel kılabilir. Bildiğimiz bir gerçek de sizi gönül bağı ile eğiten kamil insanın gönlünüzdeki saltanatıdır. Kimi zaman onu kalbinize çok yakın hissedersiniz çünkü kamil insan kainatın özü, özeti ve ruhudur. O ruhu hissettiğinizde yüce duygular yaşarsınız. Bir kamil insanı henüz kamil olmayan bir insandan ayıran en önemli özelliği hakla olması ve haklı olmasıdır. Çünkü adı üstünde kamil insandır. Ancak bu haklılığı bu hakikati herkes anlayamaz ki…
“Bir tek seni dünyalara değişmem” diyor söz yazarı, hatta “Sen olmazsan başkası olmasın” diye devam ediyor. Belki de bunlar büyük sözlerdir, belki de gerçek sözlerdir, bilemiyoruz. Bildiğimiz başka bir şey varsa o da gerçek sevginin, aşkın Allah aşkı oluşudur, çünkü bizler Cemalullah’a talip değil miyiz?