“Hasretler giyinmek…”
Bu da yeni bir deyim olsa gerek. Hasret, aslında özünde iyi bir şeydir. Hasret çeken insanlar başkalarına kötülük yapmayı kötülük yapmayı düşünmezler aksine kalpleri yumuşamıştır. Hiç tanımadıkları dilencilere hal-hatır sorarlar, uçan kuştan esen yelden haber alma adına sevgiliden. Ayakları olmayan genç denebilecek bir kadın, meğer şeker hastasıymış, dilenmek yolunu seçmiş ya da seçtirilmiş. Hamd etmek şükretmek için öyle çok sebep var ki…
Hasret insana neler yaptırır?
Her telefona siz koşarsınız, her çalınan kapıyı siz açmaya çalışırsınız, beklersiniz umarsınız, hatırlanmayı, sevilmeyi murat edersiniz. “Feryada gücüm yok, feryatsız duy beni” nev’inden cümleler sizi çok ilgilendirir. Hasret çekmek insanı terbiye eder, ister inanın ister inanmayın.
Merhaba sevgili okuyucular, her şeye rağmen hayat yaşamaya, öğrenmeye, keşfetmeye değer. Hayat hakkında bir takım sözlerin sahibi olmuşuz daha ne isteyelim? Kendimizi tanıyabilmenin çok önemli bir aşama olduğunu söylüyor eğitim bilimciler ve çevremizdeki eğitilmiş insanlar. Bu günlerde bir bilge ile konuşmaya öyle çok ihtiyacım var ki… Bilge olmadığım halde kendi kendime düşünmeye iç konuşmalar yapmaya razıydım ki, kitaplar imdadıma yetişti.
Ehl-i Beyt Külliyatındaki eserlerin birer bilge insan gibi fark ettirmeden bizleri eğittiğini keşfetmek zor olmadı. Özellikle Cafer es-Sadık (a.s.)’ın başlı başına bir ekol bir okul oluşu bu eseri okuyanların malumudur. Eserler için tekrar çok teşekkürler…
Yazının mutfağında soğuk bir gecenin içindeyiz, şu an dertli, sıkıntılı, borcundan mustarip nice kardeşimiz dua bekliyordur. Biz de cümle hastalara şifa, borçlulara eda, darda olanlara genişlikler, ferahlıklar diliyoruz. Kim bilir bizlere de dua eden nice güzel insanlar vardır. Hissedebiliyorum ya da öyle zannediyorum. Dua etmek şefaat etmek gibi bir şeymiş. Biz birisinin iyiliği için dua edersek melekler de aynı şekilde bizim için dua ederlermiş.
Ne güzel bir hal...
