Gönlümle hasbihâl

Acemi kasapların mukadder akıbetidir bileyledikleri bıçakların kendi ellerini kesmesi!
Hele Kurban Bayramıysa kendini kesen kesenedir!
Bütün bu iş kazalarına rağmen; ne Kurban Bayramından vazgeçilir, ne de acemice bıçak bileyilemekten...
Ne bıçağı, ne kurbanı Hoca? Ne bileyilemesi?
Arz edeyim; -acizâne- kalemim sivridir, dilim keskin ama gönlüm sarıp sarmalamaya müsait yün battaniye gibidir! Yakın olduğum hiç kimsenin üşümesine razı olmaz Müslüman Türk Gönlüm...
Ama ne hikmetse donacakken sarıp-sarmaladıklarım, Allah'ın verdiği kadarıyla ikram ettiklerim, ulaşmaları mümkün olmayan kişi ve makamlara referans olup ulaştırdıklarım, yani bileyilediğim çakılar, bıçaklar hep elimi kestiler! Canları sağ olsun.
Elimi kesen keskin bıçağıma küsemem!
Kör bıçağımı bileyileyen bileyi taşıma küsemem!
Kendi bileyi taşımla kendi bıçağımı bileyileyen kendime de küsemem!
Acemiliğimdendir der, kaderimdir der, şükrederim!
Yine zordan zor bir ahvâldeyim Dostlar!
Kendimle baş-başa, nefsimle savaştayım!
Geçtiğimiz günler veya haftalarda; "Beni atının terkine almayanlara, itimin terkinde yer vermem!" diye bir sitem etmiştim!
"Artık beni aramayanları aramayacağım!" diye de bir refleks geliştirmiştim ve bunu da iyi bir haltmış gibi, sizinle paylaşmışım!
Kendimi kontrol için arşivime göz attığımda fark ettim ve "Ey-vah!" Dedim!
Ey-vah ki eyvah!
"Ben şeytandan da korkmam çünkü nefis atımın dizginlerini, ağzını yırtarcasına çekiyorum! Nefis atımın başını boş bırakmam dolayısıyla da kendi şeytanım nefsime yenik düşmem!" diye övündüğüm de olmuştu, hatırlıyorum!
Bir yanda nefs atının dizginlerini ağzını yırtarcasına topladığını iddia eden ben, diğer yanda; "Beni aramayanı aramayacağım!" diye sitemkâr davranan ben...
Yani ben! Yani bencillik! Yani ego, yani egoizm!
Daha açıkçası, yalnızlıktan kaynaklı nefse yenik düşüş yani!
Arşivime göz atarken tespit ettiğim içimdeki şeytanıma, nefsime yenik düştüğümü anlar anlamaz pişmanlığımı ifade edemem!
Nefsime kızdım!
Nefsimi kontrol edemeyen aklıma kızdım ve birkaç gün suskunlaştım...
Sonra; özlediğim, sık sık aklıma düşen ama nefsimin aramama mani olduğu kadim tanıdıkları tek tek aramaya koyuldum!
Onlar beni aramıyorlardı, bana gelmiyorlardı ve normaldi çünkü 45 yıl sonra, bir kişiye olan kızgınlığımla onları ben terk etmiştim!
Gariptir, çoğunun benim kızgın olduğum kişiye -en az benim kadar- kızgın olduklarını da biliyordum!
Anam Rahmetli, pişmanlık göstergesi olan; "Keşke" sözüne çok kızardı ve kişinin öfkelenip yalnız kalmayı denemesine de itiraz ederdi; "Şeytan, yalnızla çok elleşir." derdi, çok haklıymış Rahmetli!
Yalnızlığı kendim tercih edip, kendimle baş-başa kaldığımda bendeki şeytanım nefsim mesaiye başlıyormuş ama yalnızlığımdan dolayı fark edemiyormuşum eyvah!
Uzak vilayetlerde olan kadim tanıdıklarımı aradım tek-tek, halleştim, helalleştim.
İzmir'deki kadim Dostlarımı aradım ve ziyaretlerine gittim.
İyi yapmışım çok şükür! Çünkü bana çok iyi geldiler.
İzmir ve Ege siyasetinde hatırı sayılır bir kanaat önderi olan Sevgili Naşit Birgüvi de arayıp ziyaret ettiklerimdendi.
Sevgili Ugum'la (Uğur Doğan Mengenecioğlu) birlikte gittik.
Naşit Birgüvi'nin ofisi, tıka-basa doluydu, tamamına yakını dostlardı ve İzmir siyasetinde varlıkları hissedilen kanaat önderleriydi.
Nefsime yenik düşerek yaptığımı itiraf ederek sohbeti ben açtım. Orada bulunan bir kaç dostum, telefonlarına gönderilen iletiyi gösterdiler, hem utandım hem iftihar ettim gülümseyerek...
Naşit Birgüvi Dostumun Sevgili Kardeşleri Nejat Birgüvi, bütün dostlara, benim ziyaretimi haber vermiş çektiği iletilerle...
Senin takvanın gadasını alayım İzmir!
Yarım saat diye gittiğim yerden, 4.5-5 saat sonra doyamadan ayrıldım!
O gün çağırılmadan orada olan iki de Merkez Valisi vardı. Onlardan birisinin; "Milliyetçilik ve muhafazakârlık, demir paranın iki yüzü kadar birbirine yakındır" tespiti, aklımda kaldı.. Samimiyetle görev bekledikleri için Merkez Valilerimizin adlarını, onları korumak adına zikretmeyeceğim ama kulaklarını sitayişle çınlatıyorum.
Bu arada yeri gelmişken, Ankara'da perakende düşmüş, yalnızlığa mahkum edilmiş eski ülkücülerle buluşmayı, onları da Ehl-i Beyt Gemisi 'ne daveti planlayan Sevgili İzzet Yaşar'ı istemeyerek ihmal ettiğimi de itiraf etmeliyim!
Ama şunu da söylemeliyim ki, Atatürk Cumhuriyetinin Bizans'ı şekline dönüşmüş; ayak oyunlarının, dar alanda paslaşmaların, arkaya dolanıp puan almaların ilm-i siyasetten sayıldığı Ankara'da, benimle fotoğraf vermeye cesaret edecek terk etmiş veya terk edilmiş zor çıkar. Bunu bildiğim içindi aslında bu ihmalim...
Sevgili Dostlar!
İl dışı seyahatlere giderken beni haberdar etmeye tenezzül etmeyen Kardeşlerime de izninizle sitem hakkımı kullanacağım! Onlar ne düşünürler bilmem, bilemem ama onları sevmekte ısrarcı olduğumu bilmelerini isterim. Allah beni; onları ve onlarla buluşup tanışmama vesile olan Prof. Dr. Haydar BAŞ Hoca'yı seveyim diye yaratmış elhamdülillah..
Haftalardır kendime firardaydım, kendime döndüm şükürler olsun.
Terk etmeme rağmen beni terk etmeyenlere, gelip buluştuğum Gönüldaşlarıma selam olsun. Buluşturandan Allah razı olsun...
"İNSAN; GÖNÜLDÜR, GÖNÜL..." Vesselâm...
Selâm, sevgi, duâ...