Hz. Peygamber'in şefaati haktır

Müsteşrik mantığın reddettiği ve diyalogcuların ısrarla yoktur diyerek inkâra çalıştığı bir konudur şefaat.
Cenab-ı Hak, sünnetullahı gereği gerek maddi, gerekse manevi olayları sebeplerle halk etmektedir ve dünyada hidayet, irşad ve kemalat yolunda ilerlemeye vesile olan peygamberler ve veliler kıyamet gününde de şefaatçi olacaklardır.
Üstelik yok sayılmaya çalışılan şefaat konusu ayetle sabittir. Bakara suresinin 255. ayetinde Cenab-ı Hak, "Onun izni olmadan kendisinin katında kim şefaat edebilir" buyurur.
Yine, "O gün, Rahman'ın izin verip sözünden hoşlandığı kimseden başkasının şefaati fayda vermez" buyrulur Taha suresinin 109. ayetinde. Şefaatin hak olduğu ve mutlaka gerçekleşeceği konusunda bizzat Hz. Peygamber'den gelen hadisler vardır: "Her peygamberin Allah-u Teala'dan bir dileği vardı, onu diledi, Allah indinde icabet ve kabul olundu. Fakat Ben duamı kıyamet gününde ümmetime şefaate tahsis ve tehir ettim."
Hz. Peygamber, "Kıyamet günü geldiğinde Ben şefaat ederim. Ben, ya Rabbi! Gönlünde hardal tanesi kadar imanı olanları cennete koy diye niyaz ederim; bunlar cennete girerler. Sonra Ben, Ya Rabbi! Hardal danesinden az imanı olanları da koy diye şefaat ederim" buyurarak şefaat yetkisinden bahseder.
Âlemlerin hürmetine yaratıldığı Hz. Muhammed Efendimiz, önce kendi ümmetine sonra sadece O'na ait bir şeref olmak üzere diğer peygamberlerin ümmetlerine şefaat edecektir. Bu hakikati bizzat Hz. Peygamber şöyle dile getirir: "Mahşer halkı Adem'e (as) gelerek: 'Ey insan nevinin babası! Allah-u Teala seni yed-i kudretiyle yarattı ve Sana kendi ruhundan hayat verdi. Başımıza gelen şu musibeti bilmiyor musun?' diyecekler. Adem Peygamber de: 'Rabbim bugün celallidir? Başka bir şefaatçi bulunuz' diyecektir. Onlar da Nuh'a vararak: "Ey Nuh? Allah sana Kur'an'da: 'Çok şükreden kul' adını verdi. Lütfen hakkımızda Rabbine şefaat eyle, diyecekler. Nuh Peygamber de, 'Aziz ve celil olan Rabbim bugün celallidir. Siz başka bir şefaatçi arayınız' diyecek. Onlar da Musa Peygamber'e gidecekler ve Hz. Musa onları Hz. İsa Peygamber'e gönderecektir. İsa Peygamber ise, 'Muhammed'e gidiniz' diyerek, kalabalığı Hz. Peygamberimiz'e yönlendirecektir. 
'Ya Muhammed, hakkımızda şefaat et' denecek ve 'Bunun üzerine Ben, hemen gidip, Arş-i Rahman'ın altına varacağım, aziz ve celil olan Rabbime secdeye kapanacağım. O zaman Allah tarafından 'Ya Muhammed başını kaldır, iste, dilediğin verilecektir. Şefaat eyle, şefaatin kabul edilecektir' buyurulur."
Ashab-ı Kiram'ın hayatına baktığımızda şefaat müessesine ne derece sarıldıklarıyla ilgili sayısız örneğe rastlanılır.
Sahabe-i Kiram, Resulullah'ın şahsını vesile kılmakla kalmamış; O'nun elbisesinden yırtılan parçayı, sakalının bir tüyünü, ağzından çıkan tükürüğü, su içtiği kabı, içtiği sudan arta kalan suyu hidayet ve kemalat yolunda ilerlemeye vasıta kabul etmişlerdir. "Bir keresinde Nebi'ye (sav) bir bardak su getirildi. Resul-i Ekrem, bundan bir miktar içti. Sağında ashabın en küçüğü oturmaktaydı. Yaşlılarda solunda yer almıştı. Bu vaziyette Resulullah: Delikanlı, bardakta kalanı ihtiyarlara vermeme izin verir misin?" diye sordu. Genç sahabi, "Ya Resulullah, (sav) Senden gelen artığımı hiçbir kimseye ihsan edemem" diye cevap verdi ve Resul-i Ekrem, bardakta kalanı bu gence ihsan buyurdular.
Buhari'de "Resul-i Ekrem'in saçıyla teberrük" bahsinde şöyle yazmaktadır: Ahmed ibn-i Hanbel'in Müsned'inde İbn-i Şirin'den rivayete göre: Ubeydetü's-Selmani Hazretleri, "Resul-i Kibriya'nın vücud-i mukaddesinden ayrılan bir tüyü, benim nazarımda yeryüzünde mekşuf olan ve yeraltında bulunan bütün altın ve gümüş hazinelerinden daha kıymetlidir" demiştir.
Ayet ve hadislerle sabit bir konu olan şefaat hakkında, "Allah ile kulu arasına başkasını vasıta yapmak ve ancak o vasıta ile Allah'a yaklaşmaya çalışmak caiz değildir" gibi bir iddiayı savunmak ancak küfürdür.