İnsan bazen…

İnsan olmak kolay değil; duygularımız var, acılarımız var, sevdalarımız var, kara sevdalarımız var. Aşmak istesek de aşamıyoruz bazı şeyleri. Sonra pişmanlıklar var, hayal kırıklıkları beklenmeyen hiç beklemediğimiz olaylar.
Kimi zaman sarsılıyoruz, kimi zaman dimdik sapa sağlam ayakta oluyoruz, kimi zaman insanları bazı hakikatlere inandıramıyoruz, kimi zaman karşımızdaki insanın iç alemini yüzüne yansımış olarak görüyoruz, halbuki o çok başka şeyler söylüyor. “Hayır, ben yanılıyorum” diyoruz ya da karşımızdakinde bir kalbi hastalığı teşhis ediyoruz. Lakin, lakin kendimizde kronikleşmiş hastalığı bir türlü göremiyoruz. Bize aynalar gerekiyor ancak aynalarla hakikatlere nüfuz edebiliyoruz. Yine derinlere daldık, oysa duygularımızdan bahsediyorduk, sanki duygularımız derin değil, her neyse…
İnsan bazen en derin hislerini bile, tanımadığı bir insanla olsun paylaşmak, belki ağlamak, belki sitem etmek istiyor. Kimi zamansa aman diyor ne varsa içimde kalsın, nasıl olsa bana şah damarımdan daha yakın olan Rabbim, beni terbiye eden var!
İnsan ve bazen kelimeleri yan yana gelince ardına ekleyecek ne çok söz bulabiliyor insan, bir deneyin isterseniz. İnsan bazen derin derin düşünüyor, yürürken, radyo dinlerken ya da ev işlerini düzenlerken, öleceğini biliyor, toprağın altına gireceğine inanıyor ancak bunların nasıl olacağını bilemediği için hep güzel hayaller kuruyor, güzel ve kolay bir ölüm, cennet bahçesi gibi bir kabir hayatı düşlüyor, fakat bilemiyor…
İnsan bazen en sevdiği bir insanı bile kendine yabancı görüyor çünkü henüz onu bazı yönleriyle tanımamış olduğunu fark ediyor. Hatta insan bazen kendisine bile yabancılaşıyor bunun en alası aklımızı yitirmek olsa gerek. Oysa gerçekten inanmak, İslam olmak kendimizi çok iyi tanımayı gerektiriyor.
İnsan kendini tanıdıkça kendisine en uygun inancın İslam olduğunu daha iyi fark edebiliyor. Zaman zaman imanımızı tazeliyoruz tefekkür ederek, zikrederek sevdiklerimizle bir araya gelerek, şükür!