Hayat dediğimiz bir darlıklar ve genişlikler döngüsü, insan kimi zaman düşünüyor; on sene önce yaşamış olduğum bir darlığı bugün yaşamak zorunda kalsaydım acaba aynı şekilde mi yaşardım yoksa geçen yıllar bana bir şeyler öğretti mi? Yani acaba daha farklı bir tecrübe mi olurdu? Bilemiyoruz bazı şeyleri çok iyi ölçüp biçemiyoruz.
Sevgisi bizlere güç kuvvet veren güzel insanlar vardır, onlar ordadır bizler buradayızdır yani ayrıyızdır fakat onları sevmek gönlümüzde güller açtırmaya bizleri daha olumlu düşündürmeye ve hissettirmeye yeter. Onlar ki; belki çileleri bizimkinden fazladır lakin maneviyatları bizimkinden çok güçlüdür. İnsan maneviyatça kendinden daha güçlü olanı sevmekle kendinde de güç bulabilir bu gerçeği yaşayarak öğrendik. Bu güç akışının aslı nedir çok iyi keşfedebilmiş değilim fakat şunu söylemek gerekir ki: iyi insanların hepsi iyi atlara binip gitmediler uzaklara…
İnsanlar neden böyle bir cümle kurma ihtiyacı duymuşlar? İnsan çevresinde yeterince iyi insan göremiyorsa kendisi arayıp bulamadığı o insanlardan biri olmaya gayret etsin, mutlaka kendisine benzeyen insanlarla karşılaşabilecektir. Neyle başladık nereye geldik, ben kimi zaman bu düşünce zincirine hayret ediyorum, insan kendi beyninin nasıl işlediğini bile çok iyi anlayabilmiş fark edebilmiş değil.
İyi insanlar iyi atlara binip gittilerse birkaç tanesi neden geri dönmesin ya da kendileri gibi iyi insanlar yetiştirmesin, siz olsaydınız mutlaka böyle bir şeyler yapmaz mıydınız? Dünyadaki en zor işlerden birisidir iyi insan yetiştirmek, bunun yollarını yöntemlerini ve erkanını bilebilmek ancak ne güzeldir ki bizler böyle yüce gönüllü insanlar tanıyoruz onları her ne kadar hakkıyla bilemesek de bazen kendi aynamızda bile onların güzelliklerini seyredebiliyoruz. Yani onları sevdiğimiz saydığımız müddetçe onlar manen bizlerin yanındalar kendimizin ve kardeşlerimizin aynasında onları seyrettikçe saygımız, sevgimiz, bağlılığımız da artıyor. Belki bu saydıklarımızdan daha ileri güzellikler de yaşamak mümkün, kim bilebilir?
