Kıssadan hisse

Dünyada ağlasaydınız, burada ağlamazdınız! Bir gün Peygamber Efendimiz Cebrail Aleyhisselâma Cehennemi sordu. Cebrail Aleyhisselâm da uzun uzun Cehennemi anlattı. Peygamber Efendimiz anlatılanlara dayanamayıp bayıldı. Ayıldığında buyurdu ki: -Ey Cebrail, böyle şiddetli, felâket yere benim ümmetim girecek mi? -Evet. Ümmetinin büyük günah işliyenleri Cehenneme girecektir. Bunun üzerine Peygamber Efendimiz çok ağladı. Cebrail Aleyhisselâm da ağladı. Sonra odasına çekildi. Sadece namaz için dışarı çıkıyor bunun dışında kimseyle görüşmüyordu. Peygamber Efendimizin dışarı çıkmayışının üçüncü günü Hazret-i Ebû Bekir kapısının önüne gelerek, -Resûlüllahı görmek mümkün mü? diye seslendi. Fakat, içerden bir cevap gelmeyince ağlayarak kapıdan ayrıldı. Sonra Hazret-i Ömer gelip, aynı şekilde söyledi. Ona da cevap gelmeyince ağlayarak oradan ayrıldı. Sonra Selmân-ı Fârisî hazretleri geldi. Ona da bir cevap verilmeyince, ağlayarak Hazret-i A!i'-nin evine gidip durumu anlattı. Hazret-i Fâtıma hemen Hane-i Saadete koştu, -Ey Allah'ın Resulü ben kızınız Fâtıma, dedi. Peygamber Efendimiz o anda secdeye kapanmış ümmeti için ağlıyordu. Hazret-i Fâtıma, kapı açılıp içeri girince babasının ağlamaktan yüzünün sarardığını, avurtlarının çökmüş olduğunu gördü. -Babacığım size böyle ne oldu? diye sordu. Peygamber Efendimiz buyurdu ki: -Ey Fâtıma, bana Cebrail gelip Cehennemi, tabakalarını anlattı. Ümmetimden büyük günah işleyenlerin Cehenneme atılacağını bildirdi, işte Beni ağlatan, kederlendiren budur. Sonra Hazret-i Fâtıma, ümmetinden günah işleyenlerin Cehenneme nasıl gireceklerini sordu. Peygamber Efendimiz şöyle anlattı: -Günahkârlar tutulup Cehenneme götürülürken, "Yâ Muhammed" "Yâ Muhammed" diye bağırarak giderler. Fakat, Cehenneme yaklaşıp Cehennem meleklerini görünce, bunu unuturlar. Melekler: -Sizler kimlersiniz, diye sorduklarında -Biz, kendilerine Kur'ân inmiş olanlardan ve Ramazan'da oruç tutanlardanız, derler. Melekler de: -Kur'ân-ı Kerîm Muhammed aleyhisselâmın ümmetine inmiştir, derler. Bunun üzerine Peygamber Efendimizin ismini hatırlayıp -Bizler Muhammed Aleyhisselâmm ümmetindeniz, derler. Melekler de: -Kur'ân-ı Kerîm'deki Allah-ü Teâlâya âsi olan kimselerin hâllerini bildiren âyetlerden haberiniz yok muydu? diye sorar. Onlar da: -Vardı fakat gaflete geldik, şeytana uyduk, derler. Hâllerine çok üzülürler. Meleklerden izin isteyip hâllerine uzun zaman ağlarlar. Gözyaşları kalmaz, gözlerinden kan akmaya başlar. Sonra melekler onlara derler ki: -Bu ağlamanız boşunadır. Eğer dünyada böyle ağlasaydınız faydası olurdu. Dünyada iken Allah korkusu ile ağlasaydınız şimdi burada ağlamazdınız.