Öfkenin haddinden sınırlara bakış!

Milletsiz Vatan, Vatansız Devlet mi olur? Sınırlarını koruyamayan Devletin nâmusu mu kalır?  Bildiklerimizi, nadanlara-nobranlara öğretinceye kadar haykırmağa devam edeceğim!Bugün, son zamanlarda yol-geçen hanına dönen sınırlarımızın haline gözatmadan önce; sınırları korumakla görevli Mehmetçiğin, Komutanına verdiği Hudut Tekmili'ni hatırlatmak istiyorum:"Asil Türk Milletinin nâmus ve şerefini, Vatanın ve Milletin bölünmez bütünlüğünü; sorumluluk bölgemde korumakla görevli gözetleyiciyim! Gözüm sorumluluk bölgemde, kulağım komutanda! Vatan ve Millet uğruna seve-seve can vermeğe hazırım! Canımı almaya gelenin Azrail'iyim Komutanım!"Bir parçacık millî duyguya sahip biri, bu tekmili okurken heyecanlanır! Sosyal medyada izlenme rekorları kıran bir Hanım Öğretmenimizin, Vatanı; "Evimizin evi!" diye tarifini hatırlıyorum!Vatan, Evimizin Evi, sınırlar da Evimizin Evinin kapısı! Bir başka deyişle Devletin korumasına teslim edilmiş milli namustur sınır!Babam Rahmetli'nin memuriyeti dolayısıyla çocukluk ve gençliğim değişik yerlerde geçti. Ortaokul ve Lise'yi Iğdır'da okudum. Gençlik arkadaşlarım, Iğdır ağırlıklıdır. Tamamının kulakları çınlasın, tamamına selam olsun.Babam Rahmetli'nin, Ordu mensubu Aslan diye bir arkadaşı vardı. Astsubay mı yoksa subay mıydı tam hatırlamıyorum ama 1.85-1.90 boylarında, adı gibi aslan bir adamdı.Alican Köyü'ndeki Sınır Birliğinde görevliydi.Alican Köyü, bir sınır köyümüz. Ermenistan'la aramızda Alican Köprüsü denilen ahşap bir köprü var. Bu sınır köprüsü hakkında duyduğum destansı hikâyelerden dolayı, çok merak ettiğimi söyleyince Aslan Amca bir hafta sonu beni de birliğine götürdü. Komutanın yakını olmam hasebiyle hem köylülerden, hem de askerlerden gördüğüm sıcak ilgiyle iki gün kaldım Alican'da.Ermenistan'la aramızda Aras Nehri var. Aras Nehri üzerinde bir tahta köprü ve köprünün iki ucunda, askeri nöbetçi kulübeleri ve karşılıklı nöbet tutan askerler.Köprü renk olarak, tam ortadan ikiye ayrılmış. Bizim taraf kırmızı-beyaz, diğer taraf SSCB Bayrağının renklerinde ama köprüde sınırı belirleyen tel örgü, yaklaşık bir metre veya biraz daha fazla SSCB tarafına koyulmuştu ve dikkatimi çekmiş, sormuştum.Askerlerin ve köylülerin anlattığına göre; II. Dünya Savaşı sırasında, bir kış günü, bizim nöbetçi Rus nöbetçinin kulübede uyuduğunu görür. Sessizce giderek Rus'un tüfeğini alıp döner, komutanına teslim eder.Biraz sonra Rus nöbetçi uyanınca karşıda kaynaşma başlar. Sonunda tüfeğin, bizim nöbetçi tarafından alındığı bilinir veya bildirilir. Tüfeği geri almak için Sovyet Komutanla bizim Komutan arasında görüşmeler başlar. Türk Komutan, bahse konu tüfeğin Mehmetçiğin ganimeti olduğunu ve verip vermeme kararının ona ait olduğunu söyler.Bu sefer Mehmetçikle Sovyet Komutanın pazarlığı başlar. Maddi olarak çok abartılı paralar vaad edilir ama Mehmetçik kabul etmez. Sadece bir şartla eğer Alican Köprüsünden, bir tüfek boyu bize verilirse tüfeği vereceğini söyler! Ruslar çaresiz kabul ederler ve bir Kırıkkale tüfeği boyu kadar, tel-örgü Rusya tarafına taşınır.Bir de Alican Köyü'nün adının hikâyesi var, o da destansı!Ali ve Can adında iki Türk nöbetçi, nöbet yerinde uyuyakalırlar! Devriye Komutan, uyandırmadan tüfeklerini alır ve döner! Biraz sonra bizimkiler uyanıp tüfeklerinin olmadığını görünce utançtan kahrolurlar! Bu utançla yaşamaktansa ölmeği göze alıp tahta köprünün altından sessizce Rus tarafına geçer, Rus nöbetçilerin tüfeklerini alıp geri dönerler ve hiç bir şey yokmuşçasına nöbete devam ederler.Ertesi gün Komutan, askerlere tüfekleri nereden aldıklarını sorar!Onlar da olduğu gibi anlatırlar. Onları çok ağır şekilde cezalandırmak üzere gelmiş olan Komutan'ın öfkesi geçer. İkisini de tebrik eder ve isimlerini birleştirerek o köprüye ad olarak koyar. Sonra bu ad, köyünde adı olur; Alican Köprüsü ve Alican Köyü...Sınır birliklerimizin benzer destansı hikâyeleri mutlaka vardır!Benim ve emsalim neslin tarih ve edebiyat derslerinde; okumayanların Halk Ozanlarından dinlediğimiz destanlarıyla, şiirleriyle coşarak büyüdüğümüz sınırlarımızın bugünkü hali, canımızı acıtıyor!Evini korumaktan aciz biri, namusunu koruyabilir mi?Vatan, "Evimizin Evi" olduğuna göre, Evimizin Evi'nin kapısını koruyamayanlar; Milletin, Devletin namusunu pây-mâl ettiklerinin farkında mıdırlar?BİR YOLCUYADur Yolcu! Bilmeden gelip bastığınBu toprak, bir devrin battığı yerdir!Eğil de kulak ver, bu sessiz yığınBir vatan kalbinin attığı yerdir!Bu ıssız, gölgesiz yolun solundaGördüğün bu tümsek Anadolu'nda,İstiklâl uğrunda, nâmus yolundaCan veren Mehmet'in yattığı yerdir!Bu tümsek, koparken büyük zelzeleSon vatan parçası geçerken eleMehmet'in düşmanı boğduğu seleMübârek kanını kattığı yerdir!Düşün ki haşrolan kan, kemik, etinYaptığı bu tümsek; amansız, çetinBir harbin sonunda, bütün milletinHürriyet zevkini tattığı yerdir!(Necmettin Halil ONAN)"OLAMAZ TÜRK'E BAŞ, TÜRK'ÜM DEMEYEN" Vesselâm...Selâm, sevgi, duâ...