Sahiplenmek

“Hiçbir şeyin olmazsa bir şey kaybetmekten de korkmazsın” diyor bir düşünür. Bizse sahiplenmeye, birilerine, bir yerlere ve bazı kimselere ait olmayı ne kadar da isteriz kimi zaman. Hala dünyada yaşadığımız için bir şeyleri sahiplenmek ve bir yerlere de ait olmak zorundayız, ne dersiniz?
İnsan eğer bir insanı çok severse mutlaka onu sahiplenmek ister bu çok güçlü bir güdüdür. Bir insanı sevmek artık ister istemez ona benzemektir, ona mal olmaktır, ona ram olmaktır. “Ben”in “sen” olması zamanla kaçınılmaz olabilir. Bu en büyük sahiplenmedir ne dersiniz?
Resulullah Efendimizin (s.a.v.) hayatını ve hadislerini okuduğumuzda her şeyimizle O’na uymak istememiz O’nu her şeyiyle sahiplenmektir. Mübarek de doğduğu ilk günden beri “Ümmetim, ümmetim” demekte olmuştur. “Müminler ancak kardeştir” Eğer bu anlayışa tamamen sahip çıkabilseydik dilenci, hırsız, uğursuz olanlara, kapıp da kaçanlara bu kadar fazla rastlamazdık her halde. Buraya kadar yazdıklarımızdan şunu çıkarmak mümkün: insanlarımıza, kardeşlerimize, eşimize, dostumuza sahip çıkalım ancak paraya, mala, mülke emanet olarak bakalım ve gerektiği yerde onları harcamaktan, sadaka, zekat vermekten uzak durmayalım.
Prof. Dr. Haydar Baş Bey de; “Evladım parayı gönlünüze değil cebinize koyun” demiyor muydu? Bu anlayışı tam olarak anlayabilseydik… Verdiğimiz her sadakanın on katı ile bizlere geri döneceğine gereğince inanabilseydik dünyamız başka bir dünya olurdu.
Sahip olduğunu kaybetme korkusu insanın dünyaya olan güçlü sevgisinin ve bağlılığının bir göstergesi bir sonucudur, fakat hangimiz bu duyguyu gereğince aşabildik. Duvara dayanma yıkılır, insana dayanma ölür derler.
Bir nesneyi, bir insanı az da olsa sevmek, onu sahiplenmek, onu korumak, ona karışmak hakkını vermese de bize, bizim alışkanlıklarımız ve belki de geleneklerimiz öyle söylemiyor. Bu halin iyi ve kötü yansımaları olabilir. Şimdi isterseniz nelere gerçekten sahip olduğumuzu ve nelere emanet gözüyle bakmamız gerektiğini iyice bir düşünelim ve sizleri Allah’a emanet edelim.