"Sen tükenme…"

"Ağladığın geceleri/Kalbindeki acıları/Çekinmeden bana getir/Sen tükenme beni bitir…"
Sözleri okuyor musunuz?
Anladığınız gibi radyo dinliyoruz, vakitler akşam üstünü gösteriyor. Bir insanın böyle sözler sarf edebilmesi için ne kadar sevmesi gerekir? Bir düşünün siz hiç bu kadar sevebildiniz mi? Sevmek yücelmektir, sevmek benlik duygusunu aşmaktır, sevmek hem kendini hem kendindeki noksanlıkları aşabilmektir.
Yazının mutfağında sakin bir akşam tam karşımda bir duvar, sol tarafımda önüne çiçekler yerleştirilmiş bir pencere, çokça bir değişiklik yok yani… Geceleri ağlamak için uygun bir vakittir, insan neslinden sesinizi duyan pek olmaz. Öyle içli, öyle yalnız, öyle garip olduğunuzu zannetseniz de her şeyi duyan sizin ağladığınızı da duyar. Daha ne istiyorsunuz ki… O Rab ki, size gözler vermiş ağlayabilesiniz diye, O Rab ki, size duygular vermiş duygulanasınız diye, O Rab ki, size sonuna kadar insan olma, insan gibi duyma insan gibi düşünme, insan gibi davranma fırsatını vermiş, tanımış. Yollar açılmış iman, inanç düzgün rotada ilerliyor, kalpler inşallah mutmain olmaya doğru emin ellerde. Sanki güzel gidiyoruz. En azından bize öyle geliyor, öyle gelmesi bile iyi bir şeydir belki de…
Ağlamak güzeldir, yalnızken daha da güzeldir, hele bir duvara karşı daha güzeldir. Çünkü sizin duvar sandığınızın da duyguları vardır, kolay mıdır ağlayan birine karşı kayıtsız kalmak, umursamaz olmak hatta onunla bir ağlamamak… Merhamet sevginin çok yakın bir arkadaşıdır, merhamet varsa aşk da vardır, merhamet varsa her güzel şeyden bir parça da olsa vardır.
Şimdi yazıya nasıl devam etmeli, kestiremiyorum. Yıprandık mı, kazandık mı? Aldık mı, verdik mi? Verdik mi? Aldık mı? Sevdik mi, sevildik mi? Bekledik mi, kavuştuk mu? Yoklukta mıdır varlık? Varlıkta mıdır yokluk? "İnsan ne yaparsa kendine yapar" diye bir söz var; sevdiysek mutlaka sevilmişizdir, sevildiysek mutlaka sevmişizdir. Sevgiyle paylaştığımız anların, dakikaların artması temennisiyle...