‘Şimdi sıra bende…’

Pandemi günlerinde en iyi yaptığımız iş, eski dostları aramak, düzenleme adı altında bilgisayarda birikmiş dosya ve resimleri arşivlemek bir de telefon şirketlerine para kazandırmak oldu. 

Yazdığım yazılar kimin umurunda?

Ancak duru bir ön görü ve dingin bir akıl ile düşünmenin yolu böylesine bir süreçten geçmeyi gerektiriyormuş. 

Geçmişte yaptığınız hatalardan tutun da, haksızlık ettiğiniz arkadaşları; yanlış kararlar verdiğiniz olayları, bunların getirdiği sonuçları görüp kendinizi yargılama fırsatını buluyorsunuz. 

Bunu benim yaptığım gibi acaba başkaları da yapıyor mu? Çok merak ediyorum.  

Başkalarının yaptığı bazı davranışlar, uğradığınız haksızlıklar ve yanlış anlaşılmalar vücudunuzda olmasa da akıl labirentlerinizde karşılaşmak istemediğiniz izler bırakıyor. Bazı insanlar bir ömür boyu bu izlerin peşinden gidip intikam almaya veya zamanı gelince "Ben söylemiştim…" veya "Şimdi sıra bende…" demeyi bekliyorlar. Oysa herkes kendi yaptığından ve yaşadığından sınava çekiliyor. Bir başkasının aklı ile hareket etmek yerine kendi yanlışlarını yapmış olmak kabul edilir davranış olarak görülüyor.

Koskoca evrende bir nokta bile olmadığımızı düşünürsek, kainata hükmetmemiz mümkün değil. O; kendisi için saptanmış rotada yoluna devam ediyor. Ne durdurmak ne de hızlandırmak mümkün. İnsan olarak bu dünyaya gelmiş olmanın şansını kullanmak ve bu yolculuğun tadını çıkartmak var iken kendimize eziyet ediyoruz. 

Mutluluğun bir an için mümkün olduğunu, ancak sevginin bir ömür boyu sürdüğünü anlamamız lazım. Sadece kendini seven insanların başkalarına bir faydasının dokunması, onların iyiliğini istemeleri olası görünmüyor.

Mutlu olmak için başkalarına yardım etmek, bunun için de onların durumlarını anlamak zorundayız.  Çok küçük şeyler ile mutlu olan insanların ihtiyacını gidermek kolay. Hayata en üst noktadan başlamış insanın mutlu olduğu şeyler ise farklı. 

Her insanın yaşamında değer yargıları aynı değil. Daha doğrusu yaşamı basitleştirmek ve Sevgi'de buluşmak herkes için mümkün olmuyor. 

Üzerimize yağmur yağarken bir çadırın brandasının altına sığınmış olmak, sıcak bir bardak çay içip ısınırken kamp arkadaşlarımızla koyu bir sohbete dalmak, her insanın aşina olmadığı tabiatın kokusunu içine çekmek, manzaranın tadını çıkartmak benim için sarayda geçecek bir günden daha değerlidir. 

Pandemi günlerinde telefonuma el attığımda ne kadar uzun bir süredir görüşmediğim dostlarım olduğunu, resimlere baktığımda kendimi dünya telaşına kaptırarak izini kaybettiğim eski arkadaşlarım olduğunu düşünüyor ve onları merak ediyorum. 

Yaşamın bir bölümünde birbirinize değmiş, elleriniz buluşmuş, birlikte çalışmış iseniz onlar sizin için tanımadıklarınızdan biraz daha değerli oluyorlar. Bizim dönemimizdeki arkadaşlıklarımız kullanılmış değil, paylaşılmış arkadaşlıklardı. 

Asla yanlış olayları intikam almak için anılarımızda biriktirmezdik. Bir süre görüşmesek bile eğer tekrar bir araya gelirsek kimin haklı veya haksız olduğunu tartışmaz, unutur geçerdik. Daha sonra bu bizim yaşam felsefemiz oldu. Aksine, sözümüzü dinlemeyen veya yanlış yapanların düştükleri zor durumdan doğrulması için seferber olduk. 

Bu nedenle de güzel günlerimiz, güzel arkadaşlarımız oldu… Bize kötülük yapanlar ise zaten hayatımızdan kendilerini silip gittiler. Kim bilir belki de karşımıza çıkmaya yüzleri olmadı. 

Çocuk ve gençlere aşıladığımız bu yalın felsefe her zaman işe yaradı. Zengin de olsalar, yoksulluk sınırında da yaşasalar içinde yaşadıkları koşullarda başarılı olmaları için sadece sevginin yeterli olduğunu fark ettiler. 

Şimdi sıra bende demenin bir faydası yok.

Bence siz de bu pandemi döneminde olaylara biraz farklı bakın. 

Mevlana'yı, Yunus Emre'yi, Hacı Bektaş hazretlerini bir anımsayın. 

Zararlı çıkmazsınız.  Adres defterinizi ve fotoğraf albümünüzü bir karıştırın. 

Mutlaka unuttuğunuz birileri vardır.