'Adana’da Ağustos’ta bulamadım yazımı'

İnsan, bazen duygu dünyasında, gönül ikliminde dört mevsimi peş peşe yaşar.

Gün olur, durup dururken, dört bir taraf günlük güneşlik iken, aniden kara bulutlar her tarafı kaplar, tipi boran, kış kıyamet, fırtınaları kasırgalar takip eder…

Gün olur, dört bir taraf, tam da yukarıdaki paragrafta anlatıldığı gibi olur ama her nedense, her nasılsa ve mutlaka bir sebebe bağlı olarak insanın içinde, güller açar, güneşler doğar, öyle ki içindeki sıcaklık tüm dünyayı ısıtacak gibi olur ve gönül dünyasındaki aydınlık tüm dünyayı aydınlatacak kadar gürleşir, gürbüzleşir.

İnsan, yapısı gereği, fıtratı gereği elbette dış etkilere açıktır ve çevresinde olup bitenlerden az ya da çok mutlaka etkilenir ama bazen de öyle olur ki, dış etkilere inat ve meydan okurcasına tam tersi bir vaziyet alabilir.

İnsanın iç dünyasındaki, gönül iklimindeki bu iniş çıkışları bu müthiş dalgalanmaları en güzel anlatan her konuda olduğu gibi yine Yunus Emre'dir diyebiliriz:

"Hakk bir gönül verdi bana

Ha demeden hayran olur

Bir dem gelir şâdân olur

Bir dem gelir giryan olur

Bir dem sanarsın kış gibi

Şol zemheri olmuş gibi

Bir dem beşaretten doğar

Hoş bağ ile bostan olur

Bir dem gelir söyleyemez

Bir sözü şerh eyleyemez

Bir dem dilinden dür döker

Dertlilere derman olur

Bir dem çıkar arş üzere

Bir dem iner taht-es-serâ

Bir dem sanarsın katredir

Bir dem taşar umman olur

Bir dem gelir İsa gibi

Ölmüşleri diri kılar

Bir dem girer kibir evine

Fir'avn ile Hâmân olur

Bir dem döner Cebrail'e

Rahmet saçar her mahfile

Bir dem gelir gümrah olur

Miskin Yunus hayran olur"

Zannediyorum ki bu konuda artık hiçbir söze gerek kalmadı, bizim söylemek istediklerimizi beş başı mamur bir şekilde ve en güzel bir biçimde Yunus dedemiz söyledi hem de asırlar evvelinden.

Bir mısrasını başlığa çıkardığımız şiire gelince, o da çağdaş Yunuslarımızdan âşık merhum Mevlüt İhsani'ye aittir.

15 heceli divanlarından biri olan bu şiiri aşığın kendi, hem yanık hem de dertli sesinden dinlemenizi tavsiye ederiz:

"Oyununda yüz yenilmiş zar ararsan işte ben,

Gül yanında kan ağlayan har ararsan işte ben,

Yaktı, yıktı, viran etti feleğin fırtınası,

Dolu döymüş, sel götürmüş yar ararsan işte ben.

Bülbül ötmez, baykuş gitmez, yıkılmış viraneyim,

Al kazmayı, vur bağrıma, göreceksin ben neyim,

Yıllar geçti, eylenmeyen, durmayan pervaneyim,

Odunu yok ateşi var nar ararsan işte ben.

Mevlüt İhsan ağlayarak çaldım gamlı sazımı,

Yüz bin dostum vardır amma toprak çeker nazımı,

Adana'da, Ağustos'ta bulamadım yazımı,

Ağrı gibi başı duman kar ararsan işte ben."