“Yine cuş eyledi gönlüm aşkın ile yanmaya/Mânâda ereni gördüm aşk şarabın sunmaya…”
Aşktan dem vuran bari biraz âşık olsa… Tefekkür ile aşk arasında nasıl bir bağlantı var dersiniz? Tefekkür mü önce, aşk mı öncedir? Bize göre her iki ihtimal de doğru olabilir. Tefekkür aşkı doğurursa aşk da tefekkürü doğurur. Aşk hayatımızda olması gereken bir hakikattir. Tefekkürümüz bizleri gözyaşlarına boğmuyorsa, ara sıra aşk meşk bize uğramıyorsa, alıp da ötelere bir yerlere götürmüyorsa; “Desene ki güzelim sen hiç yaşamamışsın” derler bize.
Aşkı kelimelerle anlatmanın abes olabileceğinin farkındayız. Ancak şu an yalnız kelimeleri kullanabiliyoruz. Aşk olmasaydı kâinat var olur muydu? Ol Muhammed Mustafa (s.a.a.) olmasaydı aşk olur muydu? Allah’ım O nasıl bir insandı ki; Onun nispet kokuları çağlar ötesinden bizleri de sarıp sarmalıyor nadir vakitlerde de olsa…
Ne ilginçtir ki, Allah aşkının Muhammed (s.a.a.) sevdasının yansımaları bizim insanlara olan davranışlarımızda tezahür ediyor. Bazen ibadetlerimizi artırıyoruz ve bu artış bizde insanlara tepeden bakma cür’etini kazandırıyor hal bu ki bunun zıddı olması gerekmez mi? Öyle gerekir, demek ki bizde aşk yok fakat kendini beğenmişlik ve riya var, yazıklar olsun bize!
Allah aşkı davranışlarımıza yansıyor âşık olanla olmayan arasındaki farkı rahatlıkla görebiliyoruz. Bunun için davranış bilimci olmaya gerek yok. Hz. Ali’nin (k.v.) Mısır’a vali olarak tayin ettiği Malik b. Eşter’e yazdığı mektupta şöyle der: “Kimlerin salih olup olmadığı, ancak Allah’ın kendi kullarının dilinden söylettiği sözlerle anlaşılır. Onun için biriktireceğin en güzel azık, iyiliğe yönelik işlerin olsun. Heveslerine hâkim bulun. Sana helal olmayan şeylerde nefsine karşı sıkı dur. Zira gerek hoşlandığı, gerek istemediği şeylerde nefse karşı sıkı durmak, onun hakkında adaletin ta kendisidir.”
Bir gönülde aşk varsa, o gönül imar olur, mamur olur, merhametli olur ve hatta adaletli olur.
