‘Behey Yunus sana söyleme derler Ya ben öleyim mi söylemeyince?’

Böyle düşünmüş ceddimiz Yunus Emre ve bir ömür söylemiş, hep söylemiş, ne güzel etmiş te söylemiş ve ne de güzel söylemiş.

Türkçe'nin bülbül dilli, bülbül avazlı şairi, kümbeti lebalep dolu olan ve onlarca, belki yüzlerce musluğu bulunan bir çeşme gibi şarıl şarıl şiir akıtmış hayatı boyunca.

Geride bıraktığı şiir çeşmeleri, asırlardır aynı coşku ve aynı şerbet tadında akmaya devam ediyor ve kendinden sonra gelen kuşaklara Türkçe'nin lezzetini daima hissettiriyor.

'Behey Yunus sana söyleme derler

Ya ben öleyim mi söylemeyince?' diyerek, acaba sözün, söz söylemenin, yerinde ve zamanında ve gerektiği gibi söylemenin ehemmiyetine mi dikkat çekmek istemiş?

Bir başka dizesinde de; 'Sevdiğimi söylemezsem/ Sevmek derdi beni boğar' diyerek, yine sözün, muhatabına sevgisini söylemenin önemine dikkat çekmiş.

Bizlere kadar dilden dile, gönülden gönüle intikal eden şiirlerinin birçoğunda, Kur'an ayetlerini bazen bir dörtlükle, bazen bir kaç kıta ile adeta tercüme etmiş ve dikkatlere sunmuştur.

Yediden yetmişe tüm insanımızın dilinde olan:

'Dağlar ile taşlar ile

Çağırayım Mevlâm seni

Seherlerde kuşlar ile

Çağırayım Mevlâm seni' şeklinde başlayıp devam eden uzunca şiiri bize, S'ad Suresinin şu ayetlerini hatırlatıyor:

"Doğrusu biz dağları ve toplanıp gelen kuşları, akşam ve kuşluk vakti onun ile birlikte (Allah'ı) tesbih etsinler diye o (Dâvût)'a boyun eğdirdik. Hepsi birlikte (Allah'ı) bolca tesbih ederlerdi." (S'ad:18-19)

Yunus Emre dedemiz, asırlar öncesinden; 'Ya ben öleyim mi söylemeyince?' diyerek, sözün, gerektiği zaman ve zeminde saklanmasının, söylemekten kaçınmanın ölümcül sonuçlar doğuracağına işaret mi etmiş acaba?

Elbette derdi olan söyler, dertleri, dertlileri gören ve hisseden onların dertlerine tercüman olur ve toplumda duyarlılık oluşturur.

Yine, bir başka beyitinde:

'Kastım budur şehre varam

Feryâd u figan koparam' diyerek, sözü olanın, söz söylemesini bilenin, etrafında olup-bitenlere bigâne kalamayacağına, kalmaması gerektiğine dikkat çekmiştir.

Üstadın her şiiri ayrı bir dünyaya kapı aralıyor:

Bir kez gönül yıktın ise

Bu kıldığın namaz değil

Yetmiş iki millet dahi

Elin yüzün yumaz değil

Bir gönlü yaptın ise

Er eteğin tuttun ise

Bir kez hayır ettin ise

Binde bir ise az değil

Yol odur ki doğru vara

Göz odur ki Hakk'ı göre

Er odur alçakta dura

Yüceden bakan göz değil

Erden sana nazar ola

İçin dışın pür nur ola

Beli kurtulmuştan ola

Şol kişi kim gammaz değil

Yunus bu sözleri çatar

Sanki balı yağa katar

Halka matahların satar

Yükü gevherdir tuz değil.