Bir kamyon alkış bir dilim ekmek etmiyor

Yolun sonuna geldik.

Yanlış adamları, yanlış adımları alkışladık ta yolun sonuna geldik.

Nice mazlumların ahını aldık ta yolun sonuna geldik.

Nice hak sahiplerinin hakkını, nice emek sahiplerinin emeklerini ve alın terlerini çaldık ta yolun sonuna geldik.

Önünü-arkasını, sağını-solunu, bugününü-yarınını, geçmişini-geleceğini hesap etmeden gözü kapalı bir biçimde alkışlayan kalabalıkların içine daldık ta yolun sonuna geldik.

Basirete ve firasete, idrake ve iz'ana, dostça uyarı ve ikazlara bigane kaldık ta yolun sonuna geldik.

Bu gidiş gidiş değil diyen seslere, hazıra dağ dayanmaz diye uyaranlara, tarım ürünleri stratejik ürünlerdir, yeri gelir altından daha kıymetli hale gelir diyen dostlara kulak asmayanlardan, pürdikkat kesilmeyenlerden olduk ta yolun sonuna geldik.

Şairin dediği gibi "Aşağıdan yukarıdan/Yolun sonu görünüyor."

Şimdi anladık mı, anlamaya başladık mı devletin ve milletin gerçek dostları kimlermiş?

Uykularını terk ederek ülkenin yarınları için plan-proje geliştirenler, çözüm üretenler mi yoksa sadece günü kurtarma peşinde kitlelerden alkış devşirenler mi?

Ayağında demir çarık ve elinde demir asa ile Anadolu'yu köy köy dolaşarak çalışmanın, üretmenin, hele hele tarım sahalarını asla boş bırakmamanın önemini anlatan Sayın Haydar Baş mı haklıymış yoksa ülke kaynaklarını, kurum ve kuruluşlarını "babalar gibi satanlar mı?"

Şehirlerin meydanlarını dolduran kitlelerin alkışlarının bugün bir dilim ekmek etmediğini yaşayarak görüyoruz.

Yaklaşık yirmi yıldan beri halktan siyasilere verilen destek, gönderilen alkışlar, yirmi yılın sonunda tamtakır bir hazine, satılacak bir şeyi kalmamış fakir bir ülke olarak geri dönmüştür.

Sürekli "bardağın dolu tarafından bakmayı" tavsiye eden arkadaşlar, bu küresel musibet vesilesi ile gördüler ki, hep beraber gördük ki bardağın yarısı da boşanmış.

Bu bela ile boğuşmakta olan tüm devletler, vatandaşlarını evde tutarak salgını dizginlemek için keselerinin ağzını ardına kadar açmışken, bizimkiler, kese neredeydi, kasa neredeydi sorularına cevap aramaktadırlar.

Atalarımızın; "sakla samanı gelir zamanı" tembihlerini çoktan unutmuşlar, "Ak akçe kara gün içindir" ilkesini çoktan lügatlerinden silmişler.

Her fırsatta, yerli yersiz, gerekli gereksiz; "ver mehteri" diyen ekran amigoları bilmem ki fark ettiler mi, bir kamyon alkışın bir dilim ekmek etmediğini?