(dünden devam…)
Yedi cephede yedi düvele karşı savaşırlarken, vatan savunması yaparlarken kendilerini dipdiri tutan, canlarına can katan Tevhid inançları her nasılsa torunları üzerinde tamamen aksi tesir icra etmeye başlamış ve nice on yıllar içinde elde edilen kazanımları elden çıkaranlar da yine o inancı kullanmışlar.
Tevhid inancına sıkı sıkıya bağlı olan ve o sayede savaşlar kazanan, üretim ve kalkınma hamlelerini gerçekleştiren dedelerin torunları, ne yazık ki dedelerinden miras aldıkları kurum ve kuruluşları, dedelerinden devraldıkları birikimleri ve zenginlikleri bir çırpıda elden çıkarırlarken yine o inançları ile tuzağa düşürülmüşler.
Dede, canı pahasına, kanı pahasına vatanı savunmuşken yazık ki, yazıklar ki torunları da kalkmış satanı savunmuşlar.
Dün sahip oldukları Tevhid akidesi vatan savunmasında yegâne enerji kaynağı olmuşken, tuzaklardan kurtuluşun anahtarı olmuşken bugün aynı inanç, sahiplerinin türlü türlü tuzağa çekilmelerine aracı yapılmış.
Şüphesiz devletlerin hayatında, milletlerin hayatında on yıl, yirmi yıl, çeyrek asır gibi zaman dilimleri çok kısa zaman aralıkları sayılır, işte bu çok kısa zaman aralıklarında bir millet nasıl bu kadar değiştirilir, nasıl bu kadar dönüştürülür de satılan değerlerini umursamaz, elden çıkarılan birikimlerini kâle almaz?
Bu çok tehlikeli zihniyet değişiminin tek bir izahı var; elindeki servete, elindeki sermayeye, elindeki yüz yıllık birikimlere çöreklenmeyi planlayanlar kesinlikle bu milletin inancını istismar etmişlerdir.
Milleti tarladan, çayırdan, koyundan sığırdan soğutanlar, türlü oyunlarla üretim ve kalkınma hamlelerini baltalayanlar ve sonunda da et ve ot ithal edecek hale getirenler mutlaka ve kesinlikle bu milletin kadim inancını, kutsal değerlerini kullanarak tuzağa düşürmüşler ve susturmuşlardır.
Nerdeyse her vilayette bacaları tüten, nice on milyonlara iş ve aş kapısı olan fabrikaları özelleştirme adı altında kapatanlar mutlaka ve kesinlikle bu milletin kadim inancını ve kutsal değerlerini kullanarak bu işi yapmışlar, işsiz ve aşsız kalan kitleleri susturmuşlardır.
Dün, dedeye enerji kaynağı olan, can suyu olan, vatan savunmasında dimdik ayakta durmasını sağlayan Tevhid inancı, her nasılsa, ne hikmetse bugün o dedelerin torunları için bir tuzağa çekilme, uçuruma yuvarlanma sebebi kılınmıştır.
Yirmi birinci yüzyılın ilk çeyreği biterken böyle bir ülkenin dışarıdan ot ve et ithal eder hale gelmiş olması, soğan-sarımsak ithal eder hale gelmiş olması, patates-domates, mısır-mercimek, fasulye-bulgur ithal eder duruma düşmüş olması ve ülkeyi bu duruma düşürenlerin hala milletten destek ve alkış alıyor olması, inançların istismar edilmesinden başka türlü izah edilemez.
Yedi cephede, yedi düvele karşı savaşıp evine, köyüne yara-bere içinde dönen çok az sayıdaki ecdadımızın o zor şartlarda gerçekleştirdikleri üretim seferberliğini ve kalkınma hamlesini çok kıza zaman içinde akamete uğratan, üretimi ve kalkınmayı durduran, durdurmakla da kalmayıp bu milleti ele-güne muhtaç eden, kuru soğana muhtaç eden kadroların hala bu millete bir umut kapısı olarak takdim ediliyor olması da ayrı bir dert, apayrı bir yaradır.
Yukarıdan beri sayılanlar, dertlerin tamamına nispetle devede kulak bile olamazlar.
Dün; "Yine gam yükünün kervanı geldi/Çekemem bu yükü bölek seninle" davetini duyduğu zaman kırık ayağını sürüterek koşan dedelerin torunları ne yazık ki bugün bu mısraları anlamakta zorlanıyorlar.
Dün; "Gitme ey yolcu beraber oturup ağlaşalım/ Elemim bir yüreğin karı değil paylaşalım" çağrısını duyar duymaz elindeki bastona dayanarak koşan dedelerin torunları bugün "Elem nedir, paylaşmak nedir?" deyip geçiyorlar.
Vatanın birikmiş, koca koca, yüce yüce dağlara erişmiş olan dertleri yanında bu sayılanlar dert mi ki?
İşte, böyle bir vatanın derdi var bende.
