Cehaletle savaşın neresindeyiz?

Kendisi enkaz altında kalan birinin bir başkasını kurtarması mümkün müdür?

Bir lokma ekmeğe, bir yudum suya muhtaç durumda olanın bir başkasına yardım elini uzatması düşünülebilir mi?

Birini düştüğü çamurdan çekip çıkarmak için o çamurun dışında, hiç olmazsa biraz yukarıda olmak gerekmez mi?

Bilmeyen, bilmek için koşmayan, koşturmayan, gününün hiç olmazsa birkaç saatini öğrenmeye, okumaya ayırmayan birinden herhangi bir konuda rehberlik, yol göstericilik beklenebilir mi?

Yaklaşık yirmi kişilik bir din görevlisi gurubuna mesleki eğitim veren bir arkadaşın anlattıkları gerçekten dehşete düşürdü beni?

Ders sırasında söz günlük okumalardan açılıyor ve öğretici konumdaki arkadaş diyor ki; bizler meslek icabı Kur'an'dan Yasin suresini sürekli okuyoruz, herhalde en fazla okuduğumuz sure Yasin suresidir değil mi?

Hoca gurubundan 'evet' cevabını alınca esas can alıcı soruyu soruyor:

"Yasin suresinin manasını baştan sona okuyan arkadaşlar el kaldırabilir mi?"

Bir tane bile el kalkmıyor.

İlk sayfasının manasını mealden ya da tefsirden merak edip okuyan? O da yok.

İkinci sayfa, üçüncü sayfa?

Yok… Yok… Yok…

Evet, cehaletle savaşın neresindeyiz?

Bu nasıl bir iştir arkadaşlar?

Beş vakit mihrapta, minberde olan insanlar, beş vakit okudukları ve Kur'an'ın kalbi olarak tarif edilen bir surenin mesajından habersiz, ne anlattığından habersiz, yıllarca okuyup duruyorlar.

Anlamayan ne anlatacak, bilmeyen ne bildirecek, özeleştiriyi yıllarca ihmal edenler cemaate özeleştiriyi ne hakla tavsiye edecekler?

Temenni ediyoruz ki bu hazin tabloda yer alanlar bu camianın istisnası olsunlar, yani Yasin'in manasını, tefsirini bir kere dahi okumamış olanlar azınlıkta olsunlar.

Evet, başta Diyanet camiası olmak üzere, eğitim-öğretim kadrolarında yer alan bütün arkadaşlar, teker teker, başımızı iki elimizin arasına alarak derin derin düşünelim ve kendi kendimize soralım; "cehaletle savaşın neresindeyiz, Kur'an'ı anlamanın neresindeyiz?"