Çocuklar ağlamasın

Çocukların ağlamasına çok üzülürüm, aslında hepimiz üzülürüz. Onlar bu dünyayı, hayatı, genel geçer doğruları henüz bilmiyorlar. Dik başlılık ediyorlarsa bu onların daha çok ilgi ve sevgi istediklerinin bir göstergesi olabilir, bize karşı çıkmalarının sebebi kendi iç dünyalarındaki çatışmaların bir yansıması olabilir. Çocuklarımıza ilgiyle, sevgiyle, anlayışla yaklaşmayı akıl etmek çok zor bir şey olmasa gerek.
Sadece çocuklara değil yakın uzak herkese anlayışla yaklaşmamız gerekebilir. Karşı taraftan anlayış beklemek yerine bizler anlayış sahibi olmalıyız, hele tasavvuf ile ilgili olmak gibi bir iddianın sahipleriysek… Çoğu zaman yeğenlerime gereğinden fazla yumuşak davranmakla suçlanmışımdır. Hal bu ki; sevginin gerçek tezahürü yumuşak davranmaktır. Bir insan yetiştiriyorsunuz, bir halıyı dokurken bile ne kadar özen gösteriyoruz hal bu ki halının üzerine basıyoruz, ilmeklerini çiğniyoruz.
Bir insan yetiştirmek onun duygularını geliştirmek, düşüncelerini dokumak, hayal kurmalarına izin vermek, sevgiyi ve saygıyı aşılamak, inancının, maneviyatının ilk tohumlarını atmak ve geliştirebilmek hem zor ve hem de zevkli işlerdendir. Çocuklarımızın maneviyatını geliştirmeye çalışırken namaz kılan, tesbih çeken ve fakat bağıran bir teyze mi olmalı yoksa yine namaz kılan aynı zamanda hal ehli olmaya gayret eden bir teyze veya anne mi olmalı? Ne dersiniz? Çocuklar sözlerden çok hallerden, bakışlardan, duruşlardan, tavırlardan etkileniyorlar bizler hep onlara örnek oluyoruz.
Tasavvufla ilgili eserleri okuduğumuzda ibadetlerin her zaman güzel ahlakla tamamlanması gerekliliğini fark ediyoruz. Ahlakımızı güzelleştirmeye çalışmadan ibadete devam etmenin ancak bir yorgunluk olacağının farkındayız çoğumuz. Kendimize bu konuda bir ufuk açalım bu konuda ciddi bir çabanın içinde bulunalım, zihnimizi en çok bu konulara yoralım diyoruz ve sizleri Allah'a emanet ediyoruz.