Necati Kanter, Bizim Şehrin Divaneleri (Manas yayıncılık, Elazığ 2013) adlı yeni çıkan kitabında Recep Gakgo adlı bir veli delinin hikâyesini anlatırken şöyle bir bölüme yer verir:"Deli Recep, sokaklara düştüğünde daha on beş yaşında tıfıl bir çocuktu. Dilenmezdi. Hele hele kâğıt para hiç mi hiç almazdı. Demir para alır, birkaç dakika sonra da fırlatıp atardı. Çocuklar Recep'in savurduğu bu paraları itişip kakışarak kapmaya çalışırken kahkahalar atarak güler, onların etrafında dans eder, inanılmaz bir zevk alırdı bundan." (s.83)Şimdi bu hikâyecik, simgesel bir metin olarak alınıp birkaç türlü yoruma tabi tutularak bilgelik bağlamında işlevsel hale getirilebilir. Metnin bende uyandırdığı çağrışımları 2 farklı türde yorumlayabilirim ya da yorumlamak isterim:Paraya, maddeye, dünyalık değerlere önem vermeyen gerçek veli ruhlu büyük adamlar ve soyut, ruhanî, ilahî, kutsal değerlere önem veren asil kişiler, dünyalıkları, paraları, bütün maddi varlıkları maddeden başka bir şeye önem vermeyen küçük adamlara bırakır, onlar da kapışmak için tepişirler. O asil, velî kişiler de onların haline bakıp bakıp güler. Dünyada maddeci, kısır, cüce kişilerin makam, mevki, para, şan, şöhret kapışma didişmesi böyle bir şeydir.Mesela bu bağlamda Tevfik Fikret, dünyevî, maddî değerlere değil de; sanata ve aşka önem verilmesi gerektiğiyle ilgili olarak "Ömr-i Muhayyel" şiirinde şöyle demişti:"Hâkîlere bırakarak hâk-i siyâhıDûşunda beyaz bir bulutun göklere âzim"(Siyah toprağı yani sırf kaba bir madde olan dünyevî varlıkları, sadece toprağa yani maddeye bağlı olanlara bırakıp beyaz bir bulutun omzunda göklere gidelim).Deli Receb'in hikâyesinin asıl simgesel yorumu, bu verdiğim birinci yorum olmakla birlikte, alakasız gibi görünen farklı bir yoruma da tabi tutulabilir. Bu ikinci yorumda Deli Recep hikâyesi, sadece bir çağrışım vesilesi olmuştur. O da şudur.Bu hikâye, bir yönüyle Haçlı-Siyon emperyalizminin biz dahil bütün Müslüman ve mazlum milletlerle olan ilişkilerini simgesel dille çok çarpıcı şekilde açıklayan bir metindir. Buna göre Deli Receb'in karşılığı, Amerika, Avrupa ve İsrail'den oluşan Haçlı-Siyon emperyalizmidir. Yani böyle bir simgesel ilişki kurulabilir. Çocukların karşılığı da bu yapının sömürgeliğini, mandalığını, köleliğini, işbirlikçiliğini kabul eden teslimiyetçi, bağımlı ülkeler ve bu ülkelerdeki değişik imkânlarla, menfaatlerle beslenen kişi ve gruplar olarak değerlendirilebilir. Haçlı-Siyon emperyalizmi bu gönüllü kölelerine paraları, ünvanları, ödülleri, aferinleri, imkânları, koltukları, iktidarları ve değişik fırsatlardan oluşan değersiz madenî paracıkları Deli Receb'in çocuklara saçtığı gibi onların üzerine saçıyor. Bunlar da onları kapışmak için tepişiyorlar. Aceze takımı gönüllü kölelerin, millî istiklâl ruhunu kaybetmiş sürüngen sömürgelerin siyasi iktidar ve paraları kapışmak için itişip kakışmalarını gören Haçlı-Siyon koalisyanu, Deli Recep gibi "kahkahalar atarak gülüyor, onların etrafında dans ediyor, inanılmaz bir zevk alıyor." Bugün Amerika, Avrupa ve İsrail, bizi bu duruma düşürmüştür. Haçlı-Siyon cephesi, içimizden ayarladığı ve devşirdiği dahilî bedhâh olan İslamcı kılıklı muhafazakâr demokrat çocukları ile laikçi, seküler, çevrecilikten, salt tensel hazlarına bağlı bir özgür hayattan ve rakı içme serbestliğinden başka bir derdi olmayan tatlısu frengi modern, çağdaş çocuklarını birbirine tutuşturuyor. Atatürk'ün vefatından sonra Batı, sömürge valiliğine talip bu iki tip siyaset esnafının üzerine dönüşümlü olarak siyasi iktidar ve maddi imkân paracıklarını saçıyor, sonra da karşıya geçip kahkahalarla gülüyor. Evet Amerika, Avrupa ve Siyonizm, Atatürk'ten sonraki süreçte ve bugün, bize kahkahalarla gülüyor. İstiklalci Türk beyleri ise Deli Receb'in saçtığı küçük madenî paracıklara talip değillerdir. Onlar, kendi paralarını helalinden kendileri kazanmaya ve asaletle kendi vatanlarında kendi kendilerinin efendisi olmaya taliptirler. Veyl olsun!... gâvurun himmetine muhtaç ve talimatına memur olan şahsiyetsiz gürûha. Selam olsun!... özgürce yaşanan soylu bir hayata talip istiklâlci Türk beylerine.
