Derin uyku mu, gaflet mi desem

Anneler bebeklerini ninnilerle uyuturlar.

Bebek, annesinin söylediği ninninin sözlerini anlamaz belki ama, daha doğmada tanıdığı o şefkatli ses, alır götürür onu derin uykunun sahillerine.

Millet olarak bizimki uyku değil başka bir şey.

Kimlerin hangi ninnileri, hangi dokunaklı sesleri bizi bu derin uykulara saldı, bu upuzun gaflet vadilerine sürükledi?

Uyku değil bu başka bir şey.

Biraz yukarılardan, daha daha yukarılardan halimizi ah bir seyredebilsek, belki de kendi ağlama sesimize, kendi gözyaşlarımıza uyanacağız.

Bütün hiziplerin, partilerin ve kliklerin ötesinden, üstünden bir bakabilsek coğrafyamıza…

İstanbul'u, mesela Çamlıca tepesinden, mesela Galata Kulesinden, Süleymaniye'nin üç şerefeli minarelerinden en yukarıda olanından seyreder gibi tepeden bakabilsek hal-i pürmelalimize.

Mesela Erzurum'u Palandöken sırtlarından, Ejder tepesinden görür gibi, biraz daha yaklaşıp Topdağı'ndan, Aziziye ve Mecidiye tabyalarından, biraz daha yaklaşıp 'Tepsi Minareden' seyreder gibi…

Ne bileyim, Ağrı Dağı eteklerindeki irili-ufaklı yerleşim yerlerini dağın zirvesinden seyreder gibi…

Kayseri ve havalisini Erciyes zirvelerinden seyreder gibi…

Bursa ve civarını Uludağ'ın tepelerinden, şehre inip mesela Ulu Cami minarelerinden, Emir Sultan tepesinden seyreder gibi…

Mesela, tarih kokan şehirlerimizden Edirne'yi Selimiye'nin üç yollu minarelerinden, biraz daha yukarı çıkıp Erzurumlu Şükrü Paşa kışlasından seyreder gibi…

Adı ne olursa olsun, partilerin, hiziplerin ve kliklerin çok çok ötesinden, üstünden halimizi bir seyredebilsek, kimlerin ve hangi metotlarla, hangi makamlarla söyledikleri aldatıcı ninnilerle on yıllardır uyuduğumuzu bir fark edebilsek, bizler uyurken nasıl da çaktırmadan soyulduğumuzu bir görebilsek…

Bir uyanabilsek, gaflet gömleğini bir parçalayabilsek belki de hep bir ağızdan:

"Hani benim mor sümbüllü bağlarım

Gurbet elde ah çekerek ağlarım" dizelerini yanık seslerle söylemeye başlayacağız.

Ah bir uyanabilsek…