Doymayan gözler ve ürpermeyen kalpler

Açgözlü, gözü aç, doymayan göz, gözün doyması ya da doymaması…

Karnı aç olanın doyması, doyurulması mümkün iken, gözü aç olanın doyması ve doyurulması mümkün değildir çünkü açgözlülüğün bir sınırı yoktur.

Son elçi son Peygamber aleyhisselamın özellikle doymayan gözden Allah'a sığınması elbette çok manidardır ve üzerinde hassaten durulmalıdır.

Bugün insanlık âlemi ve elbette Anadolu coğrafyasını yurt edinmiş olan yaklaşık seksen beş milyon insanımız, ne çekiyorsa açgözlülerin elinden çekiyorlar.

Aklı başında, iz'an ve idrak sahibi olan hemen herkes kabul eder ki, bu ülkenin kaynakları adil ve eşit paylaşıldığı takdirde hiç bir aile ve hiç bir fert sıkıntıya düşmeden müreffeh bir hayat sürmeye yeter de artar bile.

Açgözlü insanların, doymak bilmeyen gözleri ve sınır tanımayan iştihaları sebebi ile bugün nüfusun yüzde doksanı sefil bir hayat yaşıyor, yaşanan sefaletin tarifi imkânsız.

Her geçen gün, her gelişen olay ve her yaşanan felaket gösteriyor ve ortaya koyuyor ki, memleketin ormanları, altı ile üstü ile memleketin akarsuları, dereleri ve çayları sağı ile solu ile ülkenin kıyı şeritleri denizi ile ormanı ile bir avuç imtiyazlı ve açgözlüye ve dahi şirketlerine kâfi gelmemektedir ve her vesile ile her fırsatta hükmettikleri sınırsız servetlerini yine de artırma peşindedirler.

'Zengin arabasını dağdan aşırır fakir düz yolda bile yolunu şaşırır' halk değişinde ifade edildiği üzere, sınırsız servete hükmeden bir avuç mutlu azınlık, bir avuç imtiyazlı sınıf, önüne çıkan yasal engelleri de bir bir aşarak yoksul kitlelerin haklarını heybesine doldurmaktadır.

Ürpermeyen kalp meselesine gelince onu ne siz sorun ne de ben söyleyeyim.

Tavandan tabana ve tabandan tavana topyekûn millet olarak ürpertiyi kaybettiğimizi yaşadığımız her olay ortaya koyuyor.

Toplumsal felaketler karşısında ürpertiyi kaybettik.

Toplumun bir kesimini derinden etkileyen katar katar dertler karşısında, yaşanan açlık ve sefalet karşısında ürpertiyi kaybettik.

Ürpermeyen kalp sahibi insanların, yöneticilerin ve servet sahiplerinin günden güne arttığı bir toplum ise kayıpların en büyüğünü yaşıyor demektir.