Dua etmenin âdâbı-III

(dünden devam…)

Prof. Dr. Haydar Baş, 'Dua ve Zikir' eserinde, dua etmenin âdâbı bahsini şöyle bitiriyor:

"Dua ederken istenilen şey belirtilerek, adını koyarak dua etmeli:

Ebû Abdullah el-Ferra, rivâyet eder:

Ebû Abdullah (Ca'fer es-Sâdık aleyhisselâm) şöyle buyurdu: "Allah Tebâreke ve Teâlâ, kulun kendisine dua ettiği zaman ne istediğini bilir. Fakat, ihtiyaçların kendisine açıkça bildirilmesini sever. Dua ettiğin zaman, ihtiyacının ismini zikret." (Ebû Ca'fer Muhammed b. Ya'kub b. İshak el-Kuleynî, Usûl-i Kâfî, c.2, s.760).

Dua ederken edebî sözlerde aşırıya kaçmamalıdır:

Sa'd b. Ebî Vakkâs'ın oğlundan; "Babam, beni, 'Allah'ım! Senden Cennet'i ve nimetlerini, güzelliklerini, şunu, şunu dilerim; ateşten, zincirlerinden, bukağılarından, şundan şundan sığınırım' diye dua ederken duydu ve, 'Oğlum! Allah Resûlü'nün (sallallahu aleyhi ve âlihi) şöyle buyurduğunu duydum: 'İlerde duada aşırı giden bir topluluk çıkacaktır.' Sakın onlardan olma! Çünkü sana Cennet verilecekse, verilecektir, hem de içindekilerle birlikte. Eğer Cehennem'den kurtarılmış isen, zâten ondan ve içindeki bütün şerlerden de kurtarılmış olursun' dedi." (Ebû Dâvud, 1480).

Peygamber Efendimiz dua ederken duayı uzatmadan özlü sözlerle dua ederdi; Enes'den (radiyallahu anh);

Peygamber'in (sallallahu aleyhi ve âlihi) en çok ettiği dua şudur: "Allahümme âtina fid-dünyâ haseneten ve fil-âhireti haseneten ve kınâ azâbe'n-nâr/Allah'ım! Bize dünyada iyilik ver, âhirette de iyilik ver ve bizi ateşin azabından koru!" (Buhârî, Da'vât 55, VII, 163; Tefsîr, Bakara 36, V, 159; Müslim, Zikr 26-7, s. 2070-1 ve Ebû Dâvud, 1519).

Enes'den (radiyallahu anh); "Bir adam sordu: 'Ey Allah Resûlü! Hangi dua en üstündür?' Şöyle buyurdu: 'Rabbinden hem dünyada, hem de âhirette sana afiyet ve ihsan etmesini niyaz et!' Sonra ikinci gün yine gelip, 'Hangi dua en üstündür?' diye sordu. Peygamber (sallallahu aleyhi ve âlihi) aynı şeyi söyledi. Sonra üçüncü gün gelip yine aynı soruyu sorunca; 'Dünyada ve âhirette sana afiyet verilirse felaha ermiş olursun' buyurdu." (Tirmizî, 3512;).

Tekrar tekrar isteyerek duada ısrar etmeli:

İbn-i Mes'ûd diyor ki: "Peygamber (s.a.a.) dua ettiği zaman üç kere dua eder ve Allah'tan dilediğini üç kere dilerdi." (Nevevî, Riyâzü's-Sâlihîn).

Velid b. Ukbe el-Hecerî, rivâyet eder:

Ebû Ca'fer'in (Muhammed Bâkır aleyhisselâm) şöyle dediğini duydum: "Allah'a yemin ederim ki, bir ihtiyacını Allah Azze ve Celle'den ısrarla isteyen hiçbir mü'min kul yoktur ki, Allah bu ihtiyacını karşılamasın." (Ebû Ca'fer Muhammed b. Ya'kub b. İshak el-Kuleynî, Usûl-i Kâfî, c.2, s.758).

Mütevazı bir şekilde Allah'tan korkarak Allah'a dua etmelidir:

Peygamberlerin ve sâlih kulların hâli budur. Cenâb-ı Hakk duasını kabul ettiği Zekeriyya Peygamber ve diğer peygamberler için; "Biz onun da duasını kabul ettik ve ona Yahya'yı verdik; eşini de kendisi için (çocuk doğurmaya) elverişli kıldık. Onlar (bütün bu peygamberler), hayır işlerinde koşuşurlar, umarak ve korkarak bize yalvarırlardı; onlar, bize karşı derin saygı içindeydiler" (Enbiyâ: 21/90) buyurdu.

Duanın ardından 'âmin' demeli:

Ebû Züheyr en-Nümeyrî'den (radiyallahu anh); "Bir gece Peygamber'le (sallallahu aleyhi ve âlihi) çıktık, yolda duada ısrarlı bir adama rastladık. Peygamber (sallallahu aleyhi ve âlihi) durup onu dinlemeye koyuldu. Sonra Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve âlihi) şöyle buyurdu: 'Eğer sonunu iyi sonuçlandırırsa (istediklerini) hak eder.' Cemaatten biri şunu sordu: 'Ey Allah Resûlü! Ne ile bitirmesi gerekir?' 'Âmin ile. Eğer, âmîn ile bitirirse, istediği kendisine verilir.' Peygamber'e (sallallahu aleyhi ve âlihi) soran adam, oradan ayrılıp dua eden adamın yanına geldi ve, 'Ey fülan! Âmin ile bitir de gözün aydın olsun' dedi." (Ebû Dâvud, 938).

Sevdiklerine ve kendi malına beddua etmemelidir. Çünkü duaların kabul olunduğu âna rastlarsa duası kabul olabilir ve kişi bu duruma üzülür:

Câbir'den (radiyallahu anh);

Peygamber Efendimiz buyuruyor ki: "Kendinize beddua etmeyin! Çocuklarınıza Mallarınıza da beddua etmeyin! Çünkü bedduanız Allah tarafından kabul edileceği bir saate rastlar da kabul edilir." (Ebû Dâvud, 1532)."