Dua-I

Prof. Dr. Haydar Baş, "Dua ve Zikir" eserinde 'Dua' hakkında şu bilgileri veriyor:

"Dua etmek Rabbimizin kullarına emridir. Cenâb-ı Hakk âyet-i kerimede şöyle buyuruyor: "Rabbiniz şöyle buyurdu: Bana dua edin, kabul edeyim. Çünkü Bana ibâdeti bırakıp büyüklük taslayanlar aşağılanarak Cehennem'e gireceklerdir." (Mü'min: 60).

Bir başka âyet-i kerimede ise; "Boş kaldın mı hemen (başka) işe koyul ve yalnız Rabbine yönel" (İnşirah: 8) buyuruluyor. 

Bu ayetin tefsirinde, Gavsü'l-Âzam Abdulkadir Geylani Hazretleri, "Gunyetü't-Tâlibîn" adlı eserinde şöyle buyuruyor: "İbâdeti bitirdiğin zaman duaya başla. Rabbinin katında bulunanları iste, ondan talep et…"

Dua etmek lügatte; çağırmak, seslenmek, teşvik etmek, ad vermek, yardım istemek, dua etmek gibi mânâlara gelir. (Prof. Dr.Mehmet Kanar, Arapça-Türkçe sözlük, Say yayınları, 2009, İst). Kul Allah'a dua ederken, sonsuz güç ve azamet sahibi Yaradanın karşısında âcizliğini itiraf ederek O'ndan yardım çağrısında bulunur. 

Dua ve zikrin eşanlamlı gibi kullanılması; kulun dua ederken, Allah'a yönelmesi, O'ndan yardım dilemesi sebebiyle Allah'ı anmasıdır. Kul O'ndan yardım dilerken âcizliğini itiraf edip, O'nu yücelttiğinde O'nun güzel isim ve sıfatlarını zikreder. O'nu takdis, tesbih, tahmid, tehlil eder. Cenâb-ı Hakk Kur'ân-ı Kerim'de şöyle buyuruyor: "En güzel isimler (Esmâü'l-Hüsnâ) Allah'ındır. O hâlde O'na o güzel isimlerle dua edin. O'nun isimleri hakkında eğri yola gidenleri bırakın. Onlar yapmakta olduklarının cezasına çarptırılacaklardır." (A'raf: 7/180).

"De ki: İster 'Allah' deyin, ister 'Rahmân' deyin. Hangisini deseniz olur. Çünkü en güzel isimler O'na hastır." (İsrâ: 110).

Hârun b. Harice, rivâyet eder:

Ebû Abdullah (Ca'fer es-Sâdık a.s) şöyle buyurdu: "Kulun Allah (c.c.)'den bir isteği olur. Derken Allah'ı övmeye, Muhammed'e (s.a.v) ve Âl-i Muhammed'e salât getirmeye başlar. Derken ihtiyacını unutur. Allah, o ihtiyacını istemeden bu ihtiyacını karşılar." (Ebû Ca'fer Muhammed b. Ya'kub b. İshak el-Kuleynî, Usûl-i Kâfî, c.2, s.799).

Hişam b. Sâlim rivâyet eder:

Ebû Abdullah (Ca'fer es-Sâdık a.s) şöyle buyurdu: "Allah (c.c.) buyuruyor ki: Beni zikrettiği için Benden bir şey istemeyene, Benden isteyenden verdiğimden çok daha üstün olan nimetimi veririm." (Ebû Ca'fer Muhammed b. Ya'kub b. İshak el-Kuleynî, Usûl-i Kâfî, c.2, s.799).

Kul dua ederken, Rabbinin üstünlüklerini sayar, O'nun karşısında kendi âcizliğini itiraf eder, görür ki, ondaki nimetlerin tamamı Cenâb-ı Hakk'ın kendisine ihsanı lutfudur. Bu durumda O'na hamd eder.

Câbir'den (r.a) rivayetle;

Peygamber Efendimiz (s.a.a.)buyuruyor ki: "Zikrin en faziletlisi, 'Lâ ilâhe illallah'dır. Duanın en faziletlisi ise 'elhamdülillah'tır." (Tirmizî, 3383).

İnsanlar bir sıkıntı, bela hâlinde Rablerine münacât ederler, O'na yönelir, O'nu hatırlarlar, O'ndan yardım isterler. Bu bakımdan bela ve sıkıntılar Allah yönelmeye, dua etmeye, O'nu zikretmeye vesiledir. Mesela; kulun, sabaha kadar dişi ağrır, o diş ağrısına sabreder, bir de üstelik "Aman Allah'ım! Ya Rabbi şifa nasip eyle!" diye dua eder, bu ağrı onu sabaha kadar zikrettirir. Cenâb-ı Hak ona öyle bir ağrı vermese sabaha kadar horul horul uyur. Fakat bir ağrı ile aradaki irtibatı kurar, hatlar tamamlanır. O ağrı sabaha kadar onu yüce Rabbine yaklaştırır. Sıkıntılar-belalar Allah'a yönelmeye, zikrullaha vesile olduğu için, belaların en büyüğü peygamberlere, sonra velilere, sonrada derecesine göre diğer kullara verilir." (devam edecek…)