Ehl-i Beyt İmamları ve cömertlik

Çoğumuzun bildiği gibi Haydar Hocamız İmam Ali ile başlayan on iki imamın hayatlarını ve özelliklerini anlatan Ehl-i Beyt külliyatını kaleme aldı. Böylece bizler de kamil insanların nasıl olmaları gerektiğini okuduk, anladık, idrak ettik, tabii ki nasibimiz kadar.

Şunu söylemek mümkün ki; Ehl-i Beyt İmamlarının tümünün devirlerindeki insanların en cömertleri olduklarını görürüz. İnfak etmek, Allah rızası için sarf etmek onların ortak özellikleridir. 

"Verme"nin tekamül ile ne ilgisi var diye düşünebilirsiniz; çok ilgisi var. Çünkü cimrilik, kalbi hastalıkların tedavi edilmesi en zor olanlarından biridir. 

Kimi zaman insan öyle bir cimridir ki; kötü huylarını bile vermez. Kamil insan için vermek en bariz sıfatıdır. 

Kamil insan malından verir, ilminden öğretir, irfanından verir, gülümsemesini verir, sevgisini, ilgisini verir, verir de verir. Kamil insan için vermek hayatın bir parçası değil kendisidir. O verdikçe Allah da ona verir, böylece gönül zenginliği hâsıl olur. 

Allah insanlara maddi ve manevi pek çok rızkı bahseder, bunların şükrü de vermektir. İnsan maddeyi hayır için sarf ettiğinde manevi doygunluk hissi meydana gelir. İnsanları sevindirmek en büyük, en güzel ibadetlerdendir.

Sevindirmek veren için de sevinci doğurur. Manevi hazlar insanın kemali için tahrik edici bir unsurdur. Gönlü doyan insan başkalarını da maddi, manevi doyurmak ister. 

Ehl-i Beyt İmamlarının en bariz özelliği cömertlik ve sevindirmeyi sevmektir. 

Ekmeğini çöpten çıkaranların sayısı gün geçtikçe artıyor, en azından ben yaşadığım çevrede bunu gözlemledim. Neden? Çünkü biz insanlar vermenin hazzını unutmuşuz. "Hep bana, hep bana" derken mutsuz olmuşuz.

İnşaallah vermenin hazzını yeniden keşfedenlerden oluruz.