Emeklinin emeklemesi bile hayal oldu

Sırtını iktidara yaslamış olan bir avuç mutlu azınlık arasında milyonlar, milyarlar ve trilyonlar havalarda uçuşurken, ballı yağlı ihaleler aralarında bayram hediyesi olarak paylaşılırken, emekliye ve asgari ücretliye reva görülen ücret buharlaşarak iyice dibe vurmuş durumda.

Fazla değil, altı yedi sene evvel emekliye verilen bayram ikramiyesi ile emekli, bir koyun, bir keçi alabiliyor ya da bir büyükbaş kurbanlığa ortak olabiliyordu, şimdi gelinen noktada emekliler ortaklaşarak bir karpuz kesme arayışındalar.

İki bayram arasında mecburiyetten yaptığı borçları, alacağı bayram ikramiyesi ile kapattıktan sonra, bir karpuza ortak olacak kadar elinde para kalırsa eğer…

Açıklanan enflasyon rakamlarında dünya ülkeleri arasında şampiyonuz, başka ülkelerde yaşayan vatandaşlarımız, çektikleri sıla hasretine rağmen pahalılıktan ötürü memleketlerini değil tatil için başka ülkeleri tercih eder hale gelmişler.

Avrupa'da her hangi bir ülkede çalışıp kazanan insanlarımız ülkemizdeki pahalılıktan, zirve yapan enflasyondan şikâyetçi ise, tatil için yönlerini başka başka ülkelere çevirmişlerse, buradaki asgari ücretlinin ve emeklinin perişanlığını varın siz düşünün.

Düşünmeye gerek yok, zaten bu ülkenin gariban on milyonları zaten bu perişanlığı yaşıyor, asıl düşünmesi gerekenler, çeyrek asır içinde bu ülkeyi ve bu insanları bu hale getirenler, ama görünen o ki onlarda da böyle bir niyet yok.

Yol verdikleri bin bir çeşit yolsuzluk yüzünden, heba edilen, çarçur edilen, bir avuç mutlu azınlığın heybelerine aktarılan kaynaklar yüzünden, ülke nüfusunun yüzde doksanı malum perişanlığı yaşıyor ve ne bayramdan haberi var ne de seyrandan.

Eskiden emekliler, yaz tatillerinde, özellikle bayramlarda çoluk-çocuk, torun-tosun memlekete giderlerdi, bu çok maharetli yöneticiler marifetiyle bu sevdalar da tarihe karıştı, şairin dediği gibi tarihe karıştı eski sevdalar.

Eskiden emekliler emekleyerek de olsa yürümeyi deneyerek ayakta durmaya çalışırlardı, tıpkı yeni yeni yürümeye çalışan çocuklar gibi, şimdi ayakta duracak durumları dahi kalmadı ama yöneticiler, sendikacılar, ilgili bakanlıklar mutlu yarınlar vaat edip duruyorlar.

Bu ülke, bu ülkeyi kanları ve canları pahasına vatan yapıp sonraki nesillere emanet eden dedelerin bugünkü torunları bu yaşatılan perişanlıklara müstahak mıdır Allah aşkına?