İslam dünyasının Şii-Sünni diye ikiye bölündüğü, bu da yetmezmiş gibi Ehl-i Kitabın emirlerine amade olanların Müslüman kardeşini öldürmekten çekinmediği bir dünyada yaşıyoruz.
Oysa Peygamber Efendimizin devr-i saadetlerinde mükemmel bir İslam kardeşliği tesis edilmişti.
Sadece bugün yitirilen İslam kardeşliği bile, Allah Resulünden ne kadar uzaklaşıldığını göstermektedir.
Mekke'den Medine'ye hicret edildiği dönemi düşününüz. Allah Resulü 45 Mekkeli ile 45 Medineli'yi kardeş ilan ediyor. Bu kardeşler arasında, Mekke'den gelen sahabiler, Medineli sahibelerin hurmalıklarına ortak oluyorlar.
Medineliler, "Mekke'den gelenler Allah için her şeylerini terk etmişler. Onlar Allah için bütün mallarını terk ediyor da, biz neden onlara hurmalıklarımızdan vermeyelim? Onları mal sahibi yapmayalım?" diyebiliyorlar. Yine evlerini paylaşıyorlar. Medine'de düzen tesis edilene kadar görülmemiş bir dayanışma, fedakârlık yaşanıyor.
Ve sahabe müşriklerle savaşlara bu birlik içinde giriyor. Hz. Huzeyfe'nin amcasının oğlu Haris, Yermük savaşında çok ciddi bir darbe alıyor. Ölmek üzere olabileceğini düşünerek onu aramaya koyuluyor. Savaş meydanında buluyor, dudakları kıpırdıyor, konuşamıyor, "suya ihtiyacı vardır" diyerek tam ağzına su koyacakken biraz ileriden su isteyen birinin sesini duymaya başlıyorlar.
İkrime'nin sesi olduğunu her ikisi de anlıyor, hatta Haris işaretle "ona suyu ver" diyerek Hz. Huzeyfe'yi ona yönlendiriyor.
Hz. Huzeyfe Haris'i dinleyerek İkrime'ye su vermek için eğildiğinde, İyaş'ın sesi duyulur, o da su istemektedir. İkrime, "bana değil İyaş'a" şeklinde işaret eder. Bu işaretle İyaş'ın yanına giden Hz. Huzeyfe, bir bakar ki İyaş şehadet şerbetini içmiş, Allah'ına kavuşmuş.
Bunun üzerine İkrime'ye döner. Ama İkrime de o esnada şehit olmuştur. En sonunda Haris'e gelir bakar, Haris de Hakka vuslat etmiştir.
Kardeşini kendi nefsinin yerine koyabilmek hali, Allah Sevgilisinin Mekke'den Medine'ye geldiğinde kurduğu İslam kardeşliğinin doruk noktadaki örneğidir.
Bu İslam kardeşiliği, maddi neticeler elde edilsin diye değil, sadece Allah'ın rızası için var edilmiştir. Hz. Peygamber, kardeşlik bağını kurarken denkliğe önem vermiş, Hz. Ömer'le Hz. Ebubekir'i; Said bin Rebi ile Abdurrahman bin Avf'ı kardeş yapmıştır.
Selman-ı Farisi ile Hz. Ebu Derda'yı kardeş ilan etmiş; Hz. Musab ile Hz. Eyyub el-Ensari'yi kardeş tayin etmiştir.
Hz. Musab çok zengin bir ailenin evladı. Allah Resulünü tanıdıktan sonra malı, mülkü, zenginliği geride bırakıyor ve O'nun yanında yer alıyor. Uhud savaşının Hz. Hamza ile iki büyük şehidinden biri kendisi. Şehit olduğunda kefen olarak kullanılan hırkası başını örtse ayakları açıkta kalıyor, ayaklarını örtseler başı açıkta kalıyor. Resulullah, ayak tarafını kokulu otlarla kapattırmıştır.
Bu kardeşlik bağı kurulurken Hz. Ali Efendimiz yalnız kalır. "Ya Resulallah, Sen herkesi dost yaptın, arkadaş yaptın, bana kimseyi kardeş yapmadın" buyurur.
Allah'ın Sevgilisi de, "Ya Ali, Ben sana yetmez miyim? Ben de senin kardeşinim. Musa'ya nispetle Harun neyse, sen Bana nispetle öylesin" buyurmuştur.
Hz. Peygamber ile kardeş ilan edilen Hz. Ali, Mekke'den Medine'ye hicret esnasında O'nun yatağına yatarak canını hiçe saymıştı. Hakkında, "İnsanlardan öyleleri vardır ki, canını Allah'ın hoşnutluğunu elde etmek için satar, kendini feda eder, Allah, kullarına karşı Rauf'tur, çok merhametlidir" (Bakara,207) ayeti nazil olmuştu.
İşte gerçek İslam kardeşliği budur. Hz. Peygamberin şahsında vücut bulmuş, Müslüman kardeşini kendinden önce tutabilme hali? Günümüzde bazılarının dile getirdiği İslam kardeşliği anlayışı ile zerre alakası olmayan bir üstün ahlak?
İnsanların yaşamları boyunca farklı gayeleri, ulaşmak istedikleri maksatları vardır.
Bu maksat ve gayeler, Cenab-ı Hakkın maksat ve gayesine ram edilirse, hayatın tamamı, her safhası İslam dininin garantörlüğünde devam eder. Kişi, Allah'ın halinden, efalinden razı olan bir kul haline gelir. Allah bu hali yaşamayı nasip eylesin.
