Sessizliğimize ses verin! Goncalar yerlere düşüyor izin vermeyin! Çocuklarımız bir gül gibi soluyor, bir çare düşünün. Üzerimize bombalar yağıyor n'olur bunu bir düşünün.Tevbelerimiz mi eksikti, salavatlarımız mı, hamdlerimiz mi, tevhidlerimiz mi? Bizler için dua ediyor musunuz? Solan güllerimizi, kırılan dallarımızı, acılarımızı, yetersizliğimizi, çaresizliğimizi, sessizliğimizi ve sessiz çığlıklarımızı duyuyor musunuz, görüyor musunuz? En önemlisi hissedebiliyor musunuz?Sizler rahat yataklarınızda uyurken, belki bayram sevincini yaşarken, bizler bombardımanın korkusunu, tedirginliğini, çaresizliğini yaşadık, yaşamaya devam ediyoruz. Bu sadece bizim değil sizlerin de bir imtihanıydı, hâlâ korkuyla imtihandayız. Bizler acı çekerken sizler üzüldünüz mü, evlatlarımızın hallerini, duyunca, televizyonlarınızda izleyince, "İnna lillahi ve inna ileyhi raciun" dediniz mi? Bizi gerçekten sevdiniz mi, saydınız mı, değer verdiniz mi? Ölenler, kalanlar, yaralananlar bizim kardeşimizdir, dediniz mi? Sessiz çığlıklarımızı duymaya çalıştınız mı?Geceleri alevler karanlığı aydınlattığında hissiyatımızı paylaşmayı ?en azından hayal ederek- düşündünüz mü? Söyleyin kendinizi bizlerin yerine koydunuz mu? N'olur bu hali önemsiz bir şey sanmayın!Güneşin her gün yeniden doğması gerçekten iyi midir, yoksa kötü müdür bilemiyoruz. Umudumuzu kesmedik henüz ama gerçekten zorlanıyoruz. Gerçekten üzgünüz, çaresiziz, tedirginiz. Allah'tan başka yardımcımız yok!
