Hüzün içre buldu bizi

Bir yıl evvel Ramazan ile vedalaşırken, gönlümüz mahzun ve gözümüz yaşlı olduğu halde "elveda ey Şehr-i Ramazan" derken böyle buluşacağımızı asla hayal bile edemezdik.

2020 yılının Ramazan ayı hem tüm insanlık alemini hem de bizim camiayı hüzün içre buldu.

Gezegenimizin orta yerinde, merkezinde yer alan ve Müslümanların kıblesi olan Kabe-i Şerif'in ve onun tüm dünyadaki şubeleri olan cami ve mescitlerin malum küresel musibet dolayısıyla kapalı oluşu ve böyle bir ortamda Ramazan'ın teşrifi, sevinçle hüznü bir arada yaşamamıza sebep oldu.

Bizim ayrıca, artı olarak hüznümüzün kaynağına gelince; can dostumuzu kaybettik.

Torunlar müşfik bir dedeyi kaybetti, evlad u iyal örnek bir aile reisini kaybetti, komşular eşsiz bir komşuyu kaybetti bizler de bulunmaz bir can dostu kaybettik.

On bir ayın sultanı, bu yıl hüzün içre buldu bizi.

Can dostumuzun dünyamızdan ayrılışı nice firkatlere saldı bizi.

Gönlü mahzun, gözü yaşlı, kolu kırık, kanadı kırık kıldı hepimizi.

Çeyrek asırdan beri, o can dostun iftar sohbetleri iftar sofralarımızın ayrılmaz parçası, en belirleyici tadı-lezzeti idi.

Erzurum'da nice hemşehrimizden bizzat dinlemiştim; saat farkı ile sofraya oturduklarını ve Haydar Hoca'nın sohbetinin başladığını ve bir Ramazan boyu her ne kadar sofraya iştirak etmese de aileden biri olarak kulağımız hep onda olarak iftar ediyoruz demişlerdi.

İşte böyle bir ayrılığın derdi var bizde.

Böyle bir can dosta duyulan ve günden güne derinleşen, günden güne dağlar gibi büyüyen hasretin acısı var içimizde.

Bu yılın Ramazan'ı tarifsiz acılar içinde ve asla ölçüye ve tartıya gelmeyecek kadar büyük hüzünler içinde buldu bizi.

Acımızı dindirmeye gelen Ramazan! Başımızın gözümüzün üstüne geldin.

Gönüllerimiz mahzun ve gözlerimiz yaşlı olarak seni karşıladık, ne yapalım ki elimizde değil.

Halimizden en iyi sen anlarsın ey Ramazan hoş geldin!