İmam Hüseyin’den nakledilen hadisler-II

(dünden devam…)

İmam Ahmed b. Hanbel diyor ki:

Bize Hz. Hüseyin'in (a.s.), Hz. Ebuzer'den rivayet ettiğine göre Resûlullah (s.a.v.) şöyle buyurmuşlardır: "Bana Arş'ın altındaki hazinelerden Bakara Sûresi'nin sonları verildi ki, bunlar benden önce hiçbir peygambere verilmemiştir." (İbn-i Kesir, Hadislerle Kur'an Tefsiri, c. 3, s. 1139).

İmam Ahmed bin Hanbel der ki:

Bize Veki ve Abdurrahman, Hz. Ali (a.s.)'ın oğlu Hüseyin (a.s.)'dan naklettiler ki, Resûlullah (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: "Dilenci atın üzerinde de gelse onun bir hakkı vardır." ( İbn-i Kesir, Hadislerle Kur'an Tefsiri, c. 3, s. 685).

İbn-i Mâce, Sünen'inde Ebubekr İbn-i Ebu Şeybe kanalıyla Hz. Hüseyin (a.s.)'dan nakletmektedir:

Resûlullah (s.a.v.) şöyle buyurmuştur: "Müslüman bir erkek veya Müslüman bir kadın bir musibete düçâr olur da onu hatırlarsa aradan ne kadar süre geçmiş olursa olsun -der ki geçmişte de olsa– bunun için yeniden 'inna lillahi ve inna ileyhi raciun' derse, Allah-u Teala onun mükafatını yeniler ve tıpkı o musibete düçâr olduğu günkü kadar ecir ve mükafat verir." (İbn-i Kesir, Hadislerle Kur'an-ı Kerim Tefsiri, c. 3, s. 636).

Diğer eserlerde yer alan rivayetleri ise şöyledir: 

İmam Hüseyin şöyle demiştir: "Resûlullah (s.a.v.), yüce Allah'ın yarattığı varlıklar içinde ahlakı en güzel kimseydi." (Kenz'ul-Ummal, c. 7, s. 217).

İmam Hüseyin (a.s.) der ki: "Babama (a.s.), Resûlullah (s.a.v.)'in suskunluğunun nasıl olduğunu sordum. 'Resûlullah (s.a.v.)'in suskunluğunun temelinde dört şey vardı: Ağırbaşlılık, ihtiyat, ölçü ve tefekkür. Ölçüsü insanlar arasında bakışı ve dinlemesini eşit şekilde paylaştırmasıydı. Tefekkürü kalıcı (bâki) ve geçici (fâni) olan şeylerle ilgiliydi. Ağırbaşlılığı, sabırda toplanmıştı. Bu yüzden hiçbir şey onu kızdırmaz ve hiçbir şey onun metanetini bozmazdı. İhtiyatı ise, dört temele dayanıyordu: Örnek alınıp kendisine uyulsun diye en güzel olanı yapmak, sakınılsın diye çirkini terk etmek, ümmetin yararına olan sonuçları elde etmeye yönelik isabetli görüşü ortaya koymak ve kendisi için cem edilen dünya ve ahiret hayrı için çalışmak' buyurdu." (Meani'l-Ahbar, s. 79).

İmam Hüseyin (a.s.)'a ezanla ve insanların bu hususta dedikleriyle ilgili bir soru soruldu. 

Buyurdu ki: "Peygamberinize (s.a.v.) vahiy indiği hâlde siz, ezanı Abdullah b. Zeyd'den aldığını söylüyorsunuz! Babam Ali b. Ebu Tâlib'in (a.s.) şöyle dediğini duydum: Resûlullah (s.a.v.) Mirac'a götürülürken Yüce Allah bir melek indirdi. Melek ifadeleri ikişer ikişer tekrarlayarak ezan okudu. Sonra ifadeleri ikişer ikişer tekrarlayarak kamet okudu. Sonra Cebrail ona şöyle dedi: Ey Muhammed! Namazın ezanı bu şekildedir." (Müstedreku'l-Vesail, c. 4, s. 17).

İmam Hüseyin bin Ali bin Ebu Tâlib'den Resûlullah (s.a.v.) şöyle buyurdu: "Ben, Harun bin İmran, Yahya bin Zekeriyya ve Ali bin Ebu Tâlib bir tiynetten yaratıldık." (el-Bağdadî, Tarih-i Bağdadî, c. 6, s. 59).

İmam Hüseyin (a.s.) rivayet eder ki:

Peygamber (s.a.v.) bir yemek yediği zaman, "Allah'ım! Bizim için bunu bereketli kıl ve bize ondan daha iyisini ver" derdi. Yoğurt yediği veya süt içtiği zaman da, "Allah'ım! Bunu bizim için bereketli kıl ve bize ondan ver" derdi. (Uyunu'l-Ahbar er-Rıza, c. 2, s. 42).

İmam Hüseyin (a.s.) şöyle buyurdu: "Bir kişi Deylem'de esir olup bizi severse, muhakkak Allah ona bizi sevdiğinden dolayı yardım edecektir. Bizim sevgimiz, rüzgârın yaprakları döktüğü gibi günahları düşürür." (İbn-i Meğazili, Menakib-u Ali bin Ebi Tâlib, s. 400).

İmam Hüseyin (a.s.) şöyle buyurdu: "Benim, Peygamberden (s.a.v.) duyduğum söz şudur: Allah büyük ve yüce işleri sever, aşağılık ve değersiz işleri sevmez." (Camiu's-Sağir, c. 1, s. 75)."