İmam Hüseyin’in kaleminden kıyam kararı

Prof. Dr. Haydar Baş Hocamızın, 'İmam Hüseyin' eserinde şu bilgilere yer veriliyor:

"Medine'de kendisini rahat bırakmayacaklarını gören İmam Hüseyin (a.s.) Mekke'ye gitme kararı almıştı. Ama şehri terk etmeden, beraberinde Mekke'ye gelmeyen kardeşi Muhammed b. Hanefiyye'ye bir vasiyette bulunmuştur. Bu vasiyette Hanefiyye ve onun gibi Medine'yi terk etmesine engel olmak isteyenlere kıyamının sebebini izah etmiştir: "Bismillahirrahmanirrahim. Bu Hüseyin bin Ali'nin, kardeşi Muhammed Hanefiyye'ye olan vasiyetidir. Hüseyin şehadet ediyor ki, Allah'tan başka bir ilah yoktur. Muhammed (s.a.v.) de O'nun kulu ve elçisidir. Hak dini İslam'ı Allah'tan bütün âleme getirmiştir. Cennet ve cehennem haktır, kıyamet günü vukû bulacaktır; onun vuku bulmasında hiçbir şüphe yoktur. Allah-u Teâlâ böyle bir günde bütün insanları diriltecektir. Ben azgınlık, makam, fesat ve zulüm yapmak için Medine'den ayrılmadım. Ben ceddimin ümmetini ıslah etmek, marufu emir, münkeri nehyetmek, ceddim Resûlullah (s.a.v.) ve babam Ali b. Ebi Tâlib'in yolunu ihya etmek için kıyam ettim. Öyleyse, kim bu gerçeği benden kabul ederse (bana itaatte bulunursa) Allah'ın yolunu kabul etmiştir ve kim de bunu reddederse (bana itaatte bulunmazsa), Allah benimle bu kavmin arasında hükmedene kadar sabrederim. (kendi yolumu tutup giderim). Allah hükmedenlerin en hayırlısıdır. Kardeşim, işte bu benim sana olan vasiyetimdir. Tevfik Allah tandır. O'na tevekkül ediyorum ve dönüşüm de yine O'na doğrudur." (Maktel-i Harezmî, c.1, s.188).

İmam Hüseyin (a.s.), ceddi Resûlullah (s.a.v.)'in dönemindeki İslam'ı tekrar diriltmek için şehit olmuştur. İslam'ın değerlerinin tekrar Kur'an çizgisine dönmesi için, İslam dininin yeniden yücelmesi için şehit olmuştur. Onun hayatını feda ederek insanların dikkatini çekmesi, Kerbela Olayı'nı tarihte yapılmış kıyamların en önemlisi hâline getirmiştir. Cenab-ı Hak ona öyle büyük bir şehadet nasip etmiştir ki, onun (a.s.) şehadeti, İslam'ı rayından çıkaran koskoca bir hanedanlığı bitirecektir ve ümmetin itikadının düzelmesine vesiledir. Bu öyle bir şehadettir ki, onun (a.s.) ölümü, İslam dinini diriltmiştir. İmam (a.s.)'ın kanı ile suladığı topraklarda yaşananlar, halkı Emevî hanedanlığının ve adına İslam dedikleri düzenin yanlış olduğuna ikna etmiştir. Şehadetin ardından ümmet, Yezid'in nasıl bir insan olduğunu ve halifelik makamında ne işi olduğunu konuşmaya başladı. Zaten, İmam (a.s.) kendi ifadesi ile bunu açıklamamış mıydı: "Ben, marufu emretmek, dini yaşatmak ve fesatlıklarla mücadele etmek için kıyam ettim. Benim kıyamım, İslam'ın ıslahı için yapılmıştır." O günden bugüne "Kerbela", konuşulan ve diri tutulan bir mesele olmuşsa bu İmam (a.s.)'ın vazifesini en iyi şekilde yerine getirdiğini de göstermektedir. Ve bu kıyam ümmete, "en derin fitnenin içinde dahi olsanız, canınızı da ortaya koysanız, tek başınıza da kalsanız, İslam uğruna mücadele edin" yiğitliğini öğretmiştir. Çünkü İmam Hüseyin (a.s.)'ın kafilesi 72 kişi idi ve 30 bin kişilik Yezid ordusuna karşı korkmadan mücadele vermişti.

Emevîler döneminde ümmetin içinde bulunduğu hâli anlatan güzel bir tespiti İmam Ali (a.s.) yapmaktadır: "İnsanlar, elbiseyi ters giyer gibi, İslam'ı ters giyeceklerdir." (Nehcü'l Belaga, 107. hutbe). İmam (a.s.) bu şartların gerçekleştiği ama halkın durumdan haberdar olamayacak kadar fitneye bulaştığı bir dönemde bu vazifeyi ifa etmiştir. İmam Hüseyin (a.s.)'ın şu sözleri gelinen noktayı anlatmakta idi: "Eğer İslam ümmeti Yezid gibi bir önderin eline düşerse, İslam'a veda etmek gerekir." (Maktel-i Mukarrem, s. 146). İmam Hüseyin (a.s.) emr-i bil maruf, nehy-i ani'l münker için hareket ettiğinde, kıyam ettiğinde bir tek kişi dahi onun yanında yer almadı. Ve onu yaptığı işte onaylamadı. Birçok insan onun yapmak istediğini anlayamadı bile… İslam inancına göre, ilay-i kelimatullah uğrunda, Kur'an ve Sünnet çizgisinde hareketin ümmete anlatılması gerekir. Emr'i bil maruf, nehy-i ani'l münker budur. Resûlullah (s.a.v.)'in hadislerinde bu konuda ikazlar vardır:

İmam Rıza (a.s.)'ın Hz. Peygamber (s.a.v.)'den naklettiği bir hadisi verelim: "Ne zaman insanlar marufu emretmeyi ve münkerden nehyetmeyi birbirlerinin üzerine atarlarsa o takdirde ilahî azap için hazırlıklı olsunlar." (Füru-u Kafi, c. 5, s. 56). Bu ayıktırma için meşru olan tüm vasıtalardan yararlanılmalıdır. Ancak İmam Hüseyin'in (a.s.) yaptığı bu kıyam, iyiliği emredip, kötülükten sakındırma konusunda yapılabilecek son safhadır, son harekettir.

Hz. Hüseyin'in emr-i bi'l maruf esasına dayanan kıyamındakı şecaati ve dirayetine dair, el-Luhuf eserinde şöyle yazmaktadır: "Bir râvi şöyle anlatmaktadır: Allah'a yemin ederim ki, bunca baskı altında kalıp, çocukları (Ehl-i Beyt'i) gözleri önünde doğranan, ashabının başlarını bedeninden kopmuş bir vaziyete gören ve bunların tümüne rağmen kalbi bu kadar güçlü olan birini görmedim." (el-Luhuf, s. 50). İşte İmam Hüseyin (a.s.)'ın emr-i bil maruf, nehy-i ani'l münker konusundaki güçlü kararlılığı…

Bu ayıktırma da esas olarak onun karşısında savaşanlarda son bulmuştur. İmam (a.s.) katliamın yapıldığı günün öncesinde ve o gün defalarca karşısındaki orduyu ikaz etmiştir. Çünkü onunla savaşan Emevîler hakkında denilebilir ki, bir yandan İmam Hüseyin'in (a.s.) konumunu ve büyüklüğünü bildikleri hâlde onunla yüz yüze gelmemeye çalışmışlar; diğer yandan da şehadetin ardından onu çıplak bırakacak kadar ciddi bir yağmalamaya girişmişlerdir. Yaptıklarını da "ümmet içinde çıkan fitneyi önleme ve Allah'ın rızasını kazanma" düşüncesiyle açıklamışlardır. Ömer b. Sa'd ordusuna, "Ey Allah'ın süvarileri! Atlarınıza binin, sizi cennetle müjdeliyorum" diyebilmiştir.