Kabir arkadaşları

Yazının mutfağında yine karşı apartmanın duvarını karşımıza aldık, çağrışımlar bekliyoruz. Aslında duvar belki bir bitişi ya da ölümü simgeliyor. Fakat duvarın arkasında güzel bahçeler olabileceği de ihtimal dahilinde. Karşımdaki duvarın arkasında güzel bir bahçe olduğunu farz ediyorum. Erguvanlar, leylaklar, yaseminler, melisalar açmış olabilir bu bahçede. Aynı zamanda insanlarda bulunmalı bu güzel bahçede. Derken aklıma kabirde bizlere yoldaş olacak güzel suretli insanlar geliyor.İnsanın namazı, okuduğu Kur'an-ı Kerim ve işlediği salih ameller kabirde güzel suretli insanlar şeklinde ona arkadaşlık edeceklermiş. Sonra kabrin sağ tarafından bir pencere açılıp mümin cennetteki makamını seyredecekmiş.Ölüm hak, ölüm gerçek, yaşadığımıza nasıl inanıyorsak öleceğimize de öylece inanmamız gerekiyor. İnsanın kalbinin durması bir anlık bir meseledir. Ölüm denen kapıdan geçtiğimizde yepyeni bir boyutta, bedenimizi terk etmiş olarak ruhumuzla var olacağız.Güzel bir ölümle ölmek isteyen her nefis Allah'ın emrettiklerini yapıp, yasakladıklarından da sakınmak zorundadır. Ölümü, hele kendi ölümümüzü hatırlamak fanilik şuuruna erişebilmek için önemli. Düşüncesinde kendini kabre koyan insan hem kabir hayatı için bir hazırlık yapmış olur, hem de dünyaya ne kadar kıymet vermesi gerektiğini tefekkür etme fırsatı bulur.Bir gün mutlaka kabre gireceğini sık sık hatırlayan insanın Allah'a ve Rasulullah'a (sav) olan sevgi ve bağlılığı artar. "Dünya fani, Baki Hu!" der büyüklerimiz.Bir gün mutlaka kabre gireceğini hatırlayan insan dünyada bir misafir gibidir. Kimselere hor bakmaz, kalp kırmaz gönül yıkmaz. Umarız bu söylediklerimiz sözde kalmaz, çünkü önemli olan bilmek değil bildiklerini hayata geçirebilmektir. Pek çok doğruyu biliyoruz, ancak bu doğruları yaşamaya gelince nefsimiz önümüze bir takım engeller çıkarıyor. Bunu aşabilmek için bizlere kalp uyanıklığı lazım. Bunun da zikrullah ile kazanılabileceği söylenebilir.