İman etmedikçe cennete giremeyeceğimiz, birbirimizi sevmedikçe kamil imana erişemeyeceğimiz belirtiliyor bir hadis-i şerifte. Rasulullah'ı sevmenin de ilk basamağı aynı yolda seyrettiğimiz ihvan kardeşlerimizi, sonra gönlümüzü bağladığımız, kendisini örnek aldığımız kamil insanı Tasavvufi deyimle onda yok olurcasına sevebilmektir.Aynı yolda seyreden kardeşler arasında zaman zaman kalbi hastalıklarımızdan kaynaklanan anlaşmazlıklar olabilir. Birbirimize olgunlukla davranmaya çalışırken işin içine haset, kin, kibir, kendini beğenme gibi olmaması gereken duygular karışabilir.Böyle durumlarda salik kendi hatalarını görebilmeli, günahlarını düşünerek kendini en kusurlu insan olarak farz etmelidir. Kardeşinde hata görüyorsa onun iki katı kusurun kendisinde olduğunu düşünmelidir. Alçak gönüllülük ve yumuşaklık göstermelidir. İnsanlardan gelen eziyetlere sabretmek çok zor ancak çok önemli bir erdemdir.Varlık ve benlik davası güden nefsimiz her zaman kendini üstün ve haklı görmeye eğilimlidir. Kur'an-ı Kerim'de Yusuf (as)'ın dilinden: "Ben nefsimi temize çıkarmam, çünkü nefis olanca gücüyle kötülüğü emreder" buyrulmaktadır.İhvanlar arasındaki sevgi ve muhabbet bağları ne kadar güçlü olursa kardeşlerin yola bağlılığı o kadar güçlü olur. Şunu söyleyebilmek de mümkün ki kardeşler yollarına ne kadar bağlıysa birbirlerine de o derece kıymet verir, birbirlerini kırmamaya gayet özen gösterirler.Kardeşler hiçbir zaman birbirlerini hafife almamalı, birbirlerini Hakk'ın birer emaneti olarak görmelidirler. Hatta her bir kardeşi veli nimet bilmelidir çünkü gerçek Rasulullah sevgisine onların sevgileri vesilesiyle ancak ulaşabiliriz.İnsan kardeşlerinde kusur aramak yerine kendi kusurları ile hemhal olmalıdır. Sadece ihvanlara değil, diğer insanlara ve mahlukata da sevgi ve merhametle davranmalı, ne incitmeli ne de incinmelidir. Tasavvuf büyükleri böyle derler. Allah (cc) aramızdaki sevgi ve muhabbeti güçlendirsin, böylece cennete girmemiz de kolaylaşsın. Ulaşabildiğimiz her yere gönülden selam olsun.
