Masadaki saatin tik takları sabahın sessizliğinde devam ediyor, hala yaşadığımızın bir kanıtı sanki… İnsan kimi zaman sessizlikten acayip hoşlanıyor da bazen bir ses, bir tını, bir güzellik arıyor. İnsan hiç kendine soruyor mu “Ben neyi arıyorum?” diye. Şemsi Tebrizî diyor ki çağların ötesinden: “Kendine bir ayna ara!”Kendini gerçek halinle görebilmek için bir aynaya muhtaçsın, muhtacız. Sevdiğin bir arkadaşın sana ayna olabilir, işin garip tarafı hiç sevmediğin ve hatta hiç tanımadığın bir insan bile gün gelir sana güzel bir ayna olabilir. Kendime ayna olarak gördüğüm bir arkadaşım vardı, sevdiklerine mektup yazar fakat onları yollamazdı. Ara sıra açıp okur ve ağlardı. Bense yazdığım her mektubu mutlaka postalar ve cevabını beklerdim, ne garip bir aynam varmış değil mi? Sonra kader ayırdı bizi elimizden ne gelir oldu.Bir de güzel bir sözümüz var: “Ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz” diye. Yazı yazan herkes biraz ahkam kesmek zorundadır sanki, eğer bir işi yapmayı biraz olsun başarabiliyorsa o konuda söz söyleme hakkını kendinde bulur. Biz de yıllardır farkında olarak ya da olmayarak ahkâm kesiyoruz insan olmaya dair… Ancak yine derin çukurlara düşen, sabretmeyi unutan, şükretmeyi hatırlayamayanlardan oluyoruz sanki… Kısacası içe bakışımız, analizlerimiz, sentezlerimiz yeterli değil. Yalnız bir duanın peşindeyiz: “Allah’ım kalplerimizi kibirden, riyadan, ucubdan, hasedden, gıybetten, kinden suizandan, vesveselerden, öfke ve hırstan koru!” Çünkü kalbi hastalıklarımız var oldukça birbirimize iyi ayna, iyi arkadaş olamayız. Kalbi hastalıklarımızı da yine birbirimizle olan ilişkilerimiz sırasında fark eder bir şekilde düzeltmeye çalışırız. Bunların hepsi sevgiyle ve merhametle gerçekleşebilir. Kabarmış benlikler birbirlerini terapi ve tedavi edemezler. Gördünüz mü yine ahkâm kestik.Yukarıda bahsettiğim aynayı, arkadaşımı öyle özlüyor öyle görmek istiyorum ki… Ona söylemek, onunla paylaşmak istediğim öyle çok mesele var ki… O bize hala ayna olmaya devam ediyor belki…
