Kerbela gününü unutamayan İmam

İmam Zeynelâbidin (a.s.) babasının şehadetinden sonra, bu hadiseye çok gözyaşı dökmüştür. Bu gözyaşları, Kerbela katliamının ve Emevi zulmünün hatırlarda diri tutulmasını sağlayacaktır.

İmam Sâdık (a.s.) şöyle buyurmuştur: "Çok ağlayanlar beş kişidir: Adem (a.s.), Yâkub (a.s.), Yusuf (a.s.), Resulûllah (s.a.v.)'in kızı Fatıma (a.s.) ve İmam Zeynelâbidin (a.s.).

İmam Zeynelâbidin (a.s.) yirmi sene ağladı, -bir rivayete göre kırk sene- önüne yemek getirildiğinde Aşura olayını ve Ehl-i Beyt'e yapılan zulümleri hatırladığından dolayı ağlardı."

İmam Sâdık (a.s.) buyurmuştur: "İmam Seccad (a.s.), gündüzleri oruç tuttuğu ve geceleri ise ibadetle geçirdiği halde kırk yıl boyunca babasına ağladı. İftar zamanı olduğunda kölesi yemek ve su getirip önüne bırakarak, "Ey mevlam, yemeğini ye!" dediğinde, İmam (a.s.) şöyle buyuruyordu:

"Resulûllah (s.a.v.)'in oğlu Hüseyin (a.s.) aç olduğu halde öldürüldü; Resulûllah (s.a.v.)'in oğlu susuz olarak öldürüldü."

Bu sözleri o kadar tekrarlayıp ağlardı ki, yemeği gözünün yaşıyla ıslanır ve içeceği su gözünün yaşı ile karışırdı. Allah'ın rahmetine kavuşana dek durumu sürekli böyle idi." 

İmam Hüseyin (a.s.)'a ağlamakla ilgili şöyle buyurmuştur:

"Hangi mü'min, Hüseyin (a.s.)'ın öldürülmesinden dolayı gözyaşı döker, gözyaşları yanaklarından aşağıya akarsa, Allah onu cennette bir köşke yerleştirir"  

Kerbela gününü unutamayan İmam

Kerbela faciasını hayatı boyunca unutamayacak olan İmam Zeynelâbidin, su içtiği her an İmam Hüseyin'in susuz öldüğünü hatırlayarak ağlardı.

Böyle bir katliamın yüreklerden ve beyinlerden silinmesine imkan da yoktur.

Ne zaman su içmek istese ağlar ve şöyle buyururdu: "Nasıl ağlamayayım ki, kurda, kuşa, vahşi hayvanlara serbest olan su, babama verilmemiştir." 

İmam Bâkır (a.s.) buyurmuştur ki:

"And olsun ki, babam İmam Seccad (a.s.), hayatı boyunca babası İmam Hüseyin (a.s.)'a ağladı. Önüne yemek bırakıldığında mutlaka ağlıyordu. Öyle ki, hizmetçilerinden biri İmam (a.s.)'a, "Ey Resulûllah (s.a.v.)'in oğlu! Hüznünüzün sona ermesinin zamanı gelmedi mi?" dediğinde, İmam (a.s.) şöyle buyurdu:

"Yazıklar olsun sana! Yâkub'un on iki oğlu vardı. Allah-u Teala onlardan birini gaybete çektiğinde çok ağladığından dolayı gözleri görmez oldu, hüznünden dolayı saçı ağardı, gam ve kederden dolayı beli büküldü, oysa oğlu dünyada, sağ ve sâlimdi.

Ama ben babamın, kardeşimin, amcamın ve ailemizden on yedi kişinin kenarımda katledildiklerini gözlerimle gördüm, o halde nasıl hüznüm sona erebilir?"  

İmam Hüseyin (a.s.)'ın kabrini ziyaret hususundaki tavsiyeleri

Ebu Hamza es-Sumalî şöyle rivayet ediyor: "Ali bin Hüseyin (a.s.)'a, Hüseyin (a.s.)'ı ziyaret etmeyi sordum.

Dedi ki: "Onu her gün ziyaret et. Eğer yapamıyorsan, her Cuma ziyaret et! Bunu da yapamıyorsan, her ay ziyaret et. Onu ziyaret etmeyen, Resulûllah (s.a.v.)'in hakkını küçümsemiş olur." 

İmam Zeynelabidin (a.s.)'a yapılan "hasta imam" yakıştırması

İmam Zeynelabidin (a.s.), şehitlerin efendisi olan babası İmam Hüseyin (a.s.) ile beraber Kerbela'da bulunmasına rağmen, babasından izin alamadığı için, İmam (a.s.)'ı savunmak maksadıyla savaş meydanına girememiştir. O anda ciddi şekilde hasta olması savaşmasına engel olmuştur.

Kerbela gününde İmam Seccad'ın hasta oluşu ile ilgili, eserlerde şu rivayetler yer almaktadır:

"Şimr bir grup askerle Kerbela'da İmam Hüseyin (a.s.)'ın ailesinin bulunduğu çadırlara saldırdığı sırada, Ali b. Hüseyin (a.s.) hasta yatağında yatıyordu." 

"Yezid'in askerlerinden Hamid b. Müslim'den şöyle nakledilmektedir:

(Aşura Günü) Hüseyin oğlu Ali'nin çadırına vardığımızda, ağır hasta olarak yatakta yattığını gördük. Şimr, piyade birliğinden bir grupla çıkageldi.

Ona, "Bu hastayı öldürmeyecek misin?" dediler.

Ben, "Subhanallah! Çocukları da mı öldürürsünüz, o bir çocuktur ve hastalık zaten onun işini bitirecektir" dedim.

O kadar çok konuştum ki, onları öldürmelerine engel oldum. Bu sırada Ömer b. Sa'd geldi, kadınlar üzerine haykırıp ağlıyorlardı.

Ömer adamlarına: "Hiç kimse bu kadınların çadırlarına girmesin ve bu gence dokunmayın" dedi." 

"Ali b. Hüseyin (a.s.)'ı hasta olduğu için öldürmediler" 

"İmam Hüseyin (a.s.)'ın şehadetinden sonra Şimr, Ali b. Hüseyin (a.s.)'a doğru geldi. Ali, ağır hasta idi. Şimr, yanındakilere, "onu da öldürün" emrini verdi.

Oradakilerden biri dedi ki: "Subhanallah! Savaşa katılmayan ve hasta olan bu genci ne diye öldürelim?"

Bu sırada Sa'd oğlu Ömer geldi ve "Bu kadınlarla bu hastaya dokunmayın" dedi." 

"Hüseyin (a.s.)'ın oğlu Ali (a.s.), hasta olduğu için öldürülmedi." 

"O gün (Aşura günü) Hüseyin oğlu Ali (a.s.) (İmam Zeynelâbidin) da babası ile birlikteydi. Yirmi üç veya yirmi dört yaşlarında idi. Sakalı çıkmamış, küçük yaşta olduğunu söyleyenler, yanılıyorlar. O gün ağır hasta idi ve bu nedenle savaşa katılamadı." 

Kaynaklardan anladığımız kadarıyla, İmam (a.s.) hasta olduğu için öldürülmemiştir.

Öldürülmeye gerek duyulmayacak kadar hasta olması dördüncü imamın hayatta kalabilmesi için Cenab-ı Hakkın bir lutfudur.

Kerbela çölünde İmam Hüseyin (a.s.) da bu gerçeği dile getirmiştir: "Ümmü Gülsüm, "Yavrum geri dön" diyordu.

Cevabında, "Hala, bırak Resulûllah (s.a.v.)'in evladının yanında savaşayım" buyurdu.

İmam Hüseyin (a.s.)'ın kendisi yüksek bir sesle, "Bacı, onu çadırlara geri çevir ki, yeryüzü Muhammed evlatlarının neslinden boş kalmasın" buyurdular." 

Bazı eserlerde İmam (a.s.)'ın hayatı boyunca hasta olduğu şeklinde bilgiler verilmektedir. Oysa ömrünü hasta olarak geçirmek imamet makamındaki bir insanın vasıflarından olamaz.

İmam Seccad (a.s.) hak imam olarak, ömrünün sonuna kadar yaklaşık 35 yıl boyunca ümmete karşı vazifesini yerine getirmiştir.

Kaynaklarda, İmam Zeynelabdin (a.s.)'ın, Kerbela katliamında ergenliğe erişememiş bir çocuk olduğu yer alsa da, Taberî'nin eserinden anlıyoruz ki, o dönemde 23 yaşında idi ve oğlu Muhammed (İmam Bâkır) bu esnada dört yaşlarında idi.

Aksi halde, küçük bir çocuk olan İmam Zeynelâbidin (a.s.)'ın Kerbela sonrasında katliamın ve İmam Hüseyin (a.s.)'ın kıyamının nedenlerini anlatma vazifesini icra edebilmesinden zaten bahsedilemez.

Kerbela'da yapılan vahşet ve haksızlığın canlı şahidi olarak, halası Hz. Zeyneb (a.s.)'la beraber, yapılan zulmü tüm dünyaya haykırmış, ümmeti halifelik makamını zaptedenlere karşı ayıktırmışlardır.

Onun yaşaması, Yezid ve soyunun yaptıklarının unutulmamasını sağlamıştır.

İmam (a.s.)'ın su içerken dahi ağlaması, yaşamının her anında babası İmam Hüseyin (a.s.)'ı ve Ehl-i Beyt'i hatırlaması, bu vahşeti hep diri tutmuştur.

Kerbela katliamından sonra, ümmet içinde başlayan halifeye karşı ayaklanma hareketlerinde Hz. Zeyneb (a.s.)'ın ve İmam (a.s.)'ın Kûfe, Şam ve Medine yolculukları sırasındaki coşkulu konuşmaları çok etkili olacaktır." Prof. Dr. Haydar Baş İmam Zeynelabidin eserinden)